Η διήμερη τραγελαφική διαδικασία στη Βουλή για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην ετοιμόρροπη κυβέρνηση Τσίπρα επανέφερε για άλλη μία φορά στο προσκήνιο τη συζήτηση για την ποιότητα του πολιτικού πολιτισμού της χώρας και για το επίπεδο του πολιτικού της προσωπικού.
Παράλληλα κατέδειξε, πιστεύω, σε όλη την κοινωνία ότι η κυβέρνηση μειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν διστάζει να καταπατήσει τους άγραφους κανόνες της πολιτικής δεοντολογίας προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία και να διατηρήσει τη νομή της. Παζάρια πίσω από τις κουρτίνες και κάτω από το τραπέζι, πιέσεις, εκβιασμοί, ακόμη και απειλές συνθέτουν μια ζοφερή εικόνα που καθόλου δεν συνάδει με την εικόνα μιας Δημοκρατίας δυτικού τύπου η οποία λειτουργεί με κανόνες και αξίες.
Δύσκολα άλλη κυβέρνηση του δυτικού κόσμου στη θέση της θα κατέφευγε στον αδιάντροπο εκμαυλισμό στελεχών άλλου κόμματος (έστω και αν επρόκειτο για στελέχη του πρώην συνεταίρου της) με υπουργικούς θώκους, προκειμένου να αποκτήσει την ψήφο τους.
Τούτων δοθέντων το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας της Τετάρτης, προσλαμβάνει, θεωρώ, όλα τα χαρακτηριστικά μιας πολιτικής εξαγοράς, η οποία ανατρέχει για να βρει αντίστοιχό της στην Αποστασία του 1965.
Εχει όμως και ένα κέρδος αυτή η ιστορία. Πρόκειται για την έμμεση παραδοχή του ΣΥΡΙΖΑ και του επικεφαλής του ότι οι ιδεολογικές του γραμμές έχουν καταρρεύσει. Οτι το αφήγημα πως η παρουσία του στην εξουσία σηματοδοτεί την πρώτη φορά που η Αριστερά αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της χώρας είναι ψευδεπίγραφο. Μια κατασκευή.
Αυτό το κόμμα που συγκυριακά πλέον διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας είναι πλέον ένα ιδεολογικό συνονθύλευμα, εντός του οποίου συνυπάρχουν αρμονικά ακροδεξιοί των οποίων οι απόψεις φλερτάρουν με τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, καραμπινάτοι δεξιοί, εκπρόσωποι της «καραμανλικής» πτέρυγας της Δεξιάς, αδίστακτοι λαϊκιστές, απίθανοι δημαγωγοί, αλλά και γυρολόγοι κομμάτων, αυτοαποκαλούμενοι κεντροαριστεροί και βεβαίως νεοκομμουνιστές. Αυτός ο ιδεολογικός αχταρμάς δεν μπορεί και δεν έχει καν το δικαίωμα να εποφθαλμιά τον χώρο της Κεντροαριστεράς που έχει δώσει αγώνες για τη Δημοκρατία και τον σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.
Αυτή η ιδεολογική σούπα, γέννημα των καιρών, και μιας συγκυρίας που δημιούργησε η βαριά, σκληρή λιτότητα των μνημονίων, δεν μπορεί και δεν πρέπει να εμπνεύσει κανέναν από τον χώρο της δημοκρατικής παράταξης.
Γιατί είναι μια ευκαιριακή σύμπραξη ανόμοιων πολιτικά και ιδεολογικά πολιτικών και πολιτευτών με στόχο τη νομή της εξουσίας. Τίποτε άλλο δεν τους συνδέει. Παρά μόνο το πώς θα εκμεταλλευθούν στον μέγιστο δυνατό βαθμό, και προς ίδιον όφελος φυσικά, την εξουσία. Και νομίζω ότι αυτό δεν είναι απλώς και μόνο μια επαρκής αιτιολογία για την ομόθυμη πολιτική καταδίκη τους στις εκλογές, όποτε και αν αυτές πραγματοποιηθούν. Είναι αδήριτη ανάγκη για την αυτοκάθαρση του πολιτικού συστήματος της χώρας…
