Ανέκαθεν η «ιερή αγελάδα» κάθε εκλογικής αναμέτρησης σε επίπεδο επικράτειας ήταν η εκπροσώπηση της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης. Για λόγους καθαρά πολιτικούς, η εκπροσώπηση της μειονότητας αποτελεί κάθε φορά, και για τα περισσότερα κόμματα, κυρίως όμως τα κόμματα εξουσίας, ένα ζήτημα-ταμπού, που κανείς δεν θέλει να θίξει. Καθώς τα πράγματα είναι απολύτως μοιρασμένα, και φροντίζουν γι’ αυτό οι ηγέτες της μειονότητας, που κανείς ποτέ δεν ξέρει ποιον «θεό» υπηρετούν, λίγο απασχολεί τις ηγεσίες των κομμάτων ποιος είναι ποιος και αν πραγματικά αξίζει να αποτελεί μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου.
Η πρόσφατη υπόθεση με τον υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ Οζγκιούρ Φερχάτ, είναι απολύτως ενδεικτική. Αν και καταγγέλθηκε από κορυφαία τοπικά στελέχη του κόμματος για «στενές» έως και «προνομιακές» σχέσεις με το παντοδύναμο, στους κόλπους της μειονότητας, προξενείο της Τουρκίας στην Κομοτηνή, εν τούτοις η κεντρική καθοδήγηση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο απέρριψε τις καταγγελίες των τοπικών παραγόντων, αλλά υπερασπίστηκε μαχητικά τον υποψήφιο βουλευτή.
Η Νέα Δημοκρατία είναι εμφανές γιατί το έκανε. Το θέμα της θρησκευτικής μειονότητας στη Θράκη εξακολουθεί να αποτελεί ένα αγκάθι για τις κυβερνήσεις των Αθηνών και οι κατά καιρούς προσεγγίσεις στο ζήτημα έχουν περισσότερο ενοχικά χαρακτηριστικά, παρά είναι αποτέλεσμα μιας συγκροτημένης πολιτικής ουσιαστικής ένταξης της μειονότητας. Θεωρεί λοιπόν η ΝΔ ότι με την ανάδειξη του «προβλήματος» που συνιστά η υποψηφιότητα ενός προσώπου, το οποίο καταγγέλλεται για στενές σχέσεις με το τουρκικό προξενείο Κομοτηνής, δημιουργεί ρήγμα στην τοπική εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, σε Ροδόπη και Ξάνθη. Πρόκειται δηλαδή για μία επιχείρηση με στενά κομματικά κίνητρα.
Από την άλλη, ο ίδιος ο υποψήφιος, ο οποίος είναι ενταγμένος οργανικά στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν φαίνεται να αποτελεί μια στενά πολιτική επιλογή του προξενείου. Ασφαλώς έχει «άκρες», όπως και κάθε μέλος της μειονότητας που έχει μια εξελικτική πορεία στην πολιτική, όμως επί του παρόντος δεν έχει δώσει δείγματα γραφής που να τον κατατάσσουν στα ενεργούμενα του προξενείου. Φυσικά, μέλλει να αποδείξει ότι δεν καθοδηγείται από αυτό. Το εντυπωσιακό στην περίπτωσή του είναι ότι ήταν υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ και το 2019, αλλά τότε ουδείς είχε ασχοληθεί με την περίπτωσή του. Είναι ένα ερώτημα το γιατί, αν ισχύουν όσα του καταλογίζονται…
Επίσης, για όσους υποδύονται τους έκπληκτους και αιφνιδιασμένους να θυμίσω ότι η ελληνική πολιτική σκηνή έχει διαθέσει χώρο και σε προσωπικότητες της μειονότητας που είχαν όχι απλώς σχέσεις με την Αγκυρα, αλλά εργάστηκαν εντατικά με αποσχιστικό προσανατολισμό. Κι όμως το κράτος των Αθηνών έκλεισε τα μάτια όταν τους χρειάστηκε, για καθαρά κομματικούς λόγους. Αναφέρομαι κυρίως στον Αχμέτ Σαδίκ, ο οποίος όπως και ο «ομοϊδεάτης» του Αχμέτ Φαΐκογλου στήριξαν με την ψήφο τους την κυβέρνηση Κων. Μητσοτάκη, τον Απρίλιο του 1990.
Ο Οζγκιούρ Φερχάτ φυσικά δεν είναι Αχμέτ Σαδίκ. Και κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα γίνει. Αλλά δεν εξαρτάται μόνο από εκείνον. Κυρίως εξαρτάται από το αν το κεντρικό κράτος καταλάβει πως το συμφέρον του είναι να βελτιώσει σημαντικά τις συνθήκες διαβίωσης της μειονότητας, και να αντιμετωπίσει τα μέλη της όπως επιβάλλει αυτό που πραγματικά είναι: έλληνες πολίτες!
Οσο δεν το κάνει, θα τρέχει πάντα πίσω από τις διαιρετικές πολιτικές της Αγκυρας, μήπως και προλάβει τα χειρότερα…
