Η αναβολή της επίσκεψης του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη για τα εγκαίνια της ΔΕΘ δεν ανέτρεψε απλώς το πρόγραμμα (ομιλία στο Βελλίδειο, συνέντευξη προς τους δημοσιογράφους στον ίδιο χώρο), ουσιαστικά μετέβαλε χρονικά και την επικοινωνιακή στρατηγική, ήδη από τα μέσα Αυγούστου, ότι αυτή θα αποτελέσει την αφετηρία για μια κυβερνητική αντεπίθεση.
Οτι με κάποιον μαγικό τρόπο, από αύριο Δευτέρα κιόλας, «όλα θα άλλαζαν». Οτι η δίμηνη και πλέον περίοδος που μεσολάβησε από τις εκλογές της 25ης Ιουνίου δεν ήταν παρά μια αναγκαία αγρανάπαυση μετά τη σκληρή προεκλογική περίοδο και τις δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις. Οτι η κυβέρνηση θα γυρίσει σελίδα αφήνοντας έτσι πίσω της ασυνεννοησίες, ανικανότητα, λαθεμένες αποφάσεις, αδυναμία οργάνωσης και συγκρότησης, έλλειψη προγραμματισμού, απουσία σοβαρής πρόβλεψης. Εν τέλει όλα τα φαινόμενα που η κοινή γνώμη κατέγραψε στην περίοδο των πυρκαγιών. Οτι έπεφταν τίτλοι τέλους σε όσα ταλαιπώρησαν τη χώρα και τον λαό της το ίδιο διάστημα.
Δεν γνωρίζω πόθεν, με ποια δεδομένα, κατέληξαν σε αυτή τη στρατηγική. Φοβάμαι όμως ότι αυτά πια δεν τα πιστεύει ούτε και ο πλέον φανατικός οπαδός της Νέας Δημοκρατίας, για να μην πω ακόμη και υπουργοί της κυβέρνησης.
Η κοινωνία είδε στο διάστημα από τη νίκη του Κ. Μητσοτάκη στις εκλογές μια κυβέρνηση η οποία δεν μπορούσε να βρει τον βηματισμό της, Οτι λειτουργούσε σαν να είχε πέσει από τον ουρανό. Καλύτερα, σαν να της είχε πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Βρέθηκε απέναντι σε ένα πλήθος πυρκαγιών και προσπάθησε να τις αντιμετωπίσει με το μοντέλο της αντιμετώπισης της COVID. Μονοθεματικά.
Οσο κι αν ψάξει κανείς να εντοπίσει κάποια άλλη κυβερνητική δραστηριότητα αυτό το διάστημα, με δυσκολία θα αναδείξει μια-δυο νομοθετικές πρωτοβουλίες της υπουργού Εσωτερικών Ν. Κεραμέως, άντε και κάτι εξαγγελίες για παρεμβάσεις στο εργασιακό περιβάλλον του υπουργού Εργασίας Αδ. Γεωργιάδη. Τίποτε άλλο.
Ευθύνονται οι πυρκαγιές για αυτό; Οχι. Οι πυρκαγιές όπως και οι τελευταίες πλημμύρες «πακεταρίστηκαν» επικοινωνιακά και πολιτικά στο μεγάλο κουτί, που απ’ ό,τι φαίνεται θα τα χωράει όλα πλέον από εδώ και πέρα – αυτό της κλιματικής αλλαγής.
Ετσι, πέρασαν σε δεύτερη μοίρα οι ευθύνες για τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης που ακόμη ψάχνεται να βρει ποιες είναι οι προτεραιότητες της κοινωνίας – προφανέστατα δεν ανήκουν σε αυτές ούτε η ψήφος των αποδήμων ούτε ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών. Οι «γαλάζιοι» φάκελοι ακόμη μελετώνται από τους υπουργούς, αλλά εκείνοι θυμίζουν ζαλισμένα κοτόπουλα από τη μελέτη.
Κι όμως τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν πάει καλύτερα και ο Κ. Μητσοτάκης να μη βρίσκεται αντιμέτωπος με μια αφύσικη, προϊούσα, προσωπικού χαρακτήρα φθορά, δεδομένων και των συνθηκών. Και αυτό χωρίς αντιπολίτευση και χωρίς σοβαρό αντίπαλο, μια προσωπικότητα η οποία θα του έβαζε δύσκολα εντός και εκτός Βουλής.
Νομίζω – και το γνωρίζει, φαντάζομαι, και ο ίδιος – ότι χειρότερο από τη φθορά είναι η απογοήτευση. Αλλα περιμένεις, όμως καθημερινά διαψεύδονται οι προσδοκίες που έχεις ή σου έχουν καλλιεργήσει. Και απογοητεύεσαι γιατί «δεν το περίμενες».
Ο Κ. Μητσοτάκης είναι ένας αθλητικός τύπος. Γυμνάζεται, παίζει ποδόσφαιρο ή μπάσκετ όποτε έχει χρόνο, γενικά είναι σε καλή φόρμα – φαίνεται αυτό άλλωστε. Αλλά παρότι φίλος και οπαδός των ομαδικών αθλημάτων, παρέβλεψε μια βασική αρχή των προπονητών. Το κλασικό «ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις». Ετσι, υπακούοντας ή υιοθετώντας αγνώστου προελεύσεως και περιεχομένου συμβουλές ή εισηγήσεις, κατά βάση όμως άσχετων με τα ομαδικά αθλήματα ατόμων, επιχείρησε το περίφημο rotation κατά τη συγκρότηση της κυβέρνησής του. Ητοι την αλλαγή θέσεων και ρόλων στα πρόσωπα. Τα αποτελέσματα τα είδαμε κιολας.
Φαντάζομαι ότι το έχει ήδη μετανιώσει. Υποθέτω, θα περιμένει μέχρι τον Ιανουάριο – Φεβρουάριο, να δει πώς θα το διορθώσει το πράγμα και εν συνεχεία να προχωρήσει στις αλλαγές που απαιτούνται. Πάντως, έτσι όπως δείχνει αυτό το τεράστιο κυβερνητικό σχήμα, είναι αδύνατον να περπατήσει μακριά. Και είναι τυχερός, πραγματικά, ο Πρωθυπουργός που η αξιωματική αντιπολίτευση είναι σε διαδικασία αποδρομής, το δε ΠαΣοΚ αδυνατεί να καταλάβει τη θέση της…
