Kανένας δεν περιμένει από την τελετή απονομής των κινηματογραφικών βραβείων Οσκαρ να αποτελεί φόρουμ ανταλλαγής πολιτικών απόψεων και ιδεών. Προέχουν οι βραβεύσεις των ταινιών, οι ενδυμασίες των υποψηφίων προς βράβευση – ιδίως των κυριών –, οι χαριτωμένοι μονόλογοι των παρουσιαστών. Τα τελευταία χρόνια όμως η μεγαλύτερη τελετή της γιορτής του κινηματογράφου – τέχνης και βιομηχανίας – ήταν συχνά πολύ ζωντανή, όχι γιατί ένας ηθοποιός έριξε μια φάπα σε έναν παρουσιαστή επειδή θεώρησε ότι ειρωνεύτηκε τη σύζυγό του –, αλλά γιατί ήταν συντονισμένη στο πνεύμα των καιρών.

Το 2017, μόλις δύο μήνες αφότου ο Τραμπ είχε αναλάβει για πρώτη φορά πρόεδρος των ΗΠΑ, ο παρουσιαστής Τζίμι Κίμελ δεν σταμάτησε να σαρκάζει την τότε νέα κυβέρνηση για την ανικανότητά της. Τα χρόνια που ακολούθησαν, η τελετή των Οσκαρ συντονίστηκε στον ρυθμό του κινήματος MeToo, η διαμαρτυρία ενάντια στην κακοποίηση των γυναικών στο Χόλιγουντ έκανε πολλές ηθοποιούς να υψώσουν τη φωνή τους.

Η εφετινή τελετή ήταν επιεικώς κατατονική. Και ας διανύει η Αμερική μια από τις πιο δύσκολες περιόδους στην ιστορία της, με όλα όσα κατάφερε ο Τραμπ, μόλις σε ενάμιση μήνα αφότου εγκαινίασε τη δεύτερη προεδρική του θητεία. Ο Τραμπ διαλύει το αμερικανικό ομοσπονδιακό κράτος, ανατρέπει τη μεταπολεμική διεθνή ισορροπία συντασσόμενος με τη Ρωσία και ωθεί την Ευρώπη να πασχίσει να βρει γρήγορα αποτελεσματικό τρόπο να του απαντήσει. Και το Χόλιγουντ σιωπά. Τι θα μπορούσε άραγε να κάνει;

Δεδομένου ότι οι κινηματογραφικοί αστέρες είναι παραδοσιακά Δημοκρατικοί και πολλοί εξ αυτών υποστήριξαν ανοιχτά τη Δημοκρατική Κάμαλα Χάρις για την προεδρία στις εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου, είναι παράταιρη η σιωπή τους. Μόνο η Ντάριλ Χάνα τόλμησε να αρθρώσει ένα «Slava Ukraini» («Δόξα στην Ουκρανία») και η Ζόε Σαλντάνια, που τιμήθηκε με το Οσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου, θύμισε ότι είναι Αμερικανίδα και παιδί μεταναστών από τη Δομινικανή Δημοκρατία – όπως πολλά από τα παιδιά που απελαύνει με «καραβιές» ο Τραμπ. Κατά τα άλλα, σιωπή. Φοβούνται οι κινηματογραφικοί αστέρες αναβίωση του μακαρθισμού της δεκαετίας του 1950; Φοβούνται ότι θα αναγκαστούν, αν εκφραστούν δημόσια κατά της αμερικανικής κυβέρνησης, να αναζητήσουν δουλειά στην Ευρώπη; Αν ναι, είναι επιεικώς παράλογο. Αν όχι, είναι ντροπή. Δεν είναι δουλειά των σταρ να επικρίνουν την αμερικανική κυβέρνηση, όμως μια καίρια δήλωσή τους, που θα αναπαραχθεί διεθνώς, είναι πολύ πιο χρήσιμη από ό,τι ένας καβγάς για τη φάπα ενός ηθοποιού σε έναν παρουσιαστή.