Εχουν περάσει δύο εβδομάδες από τότε που έγιναν οι πρώτες καταγγελίες για τη σκοτεινή ανάμειξη του Μανώλη Πετσίτη στην απίστευτη ζημιά των 120 εκατ. ευρώ την οποία έχει υποστεί η κρατική εταιρεία φυσικού αερίου (ΔΕΠΑ)! Και η Εισαγγελία του ΑΠ σιωπά!
Και όλα αυτά θυμίζουν το πολιτισμικό περιβάλλον το οποίο περιγράφει έξοχα ο Πιερ Λασκούμ στο βιβλίο του για τη «Διαφθορά». Δηλαδή ότι η τελευταία παραμένει ένα «λευκό έγκλημα», με την έννοια που αποδίδεται στον όρο white corruption. Με άλλα λόγια, ένα έγκλημα το οποίο γίνεται ανεκτό από τις ελίτ ή από τις διάφορες αρχές μιας δυτικής δημοκρατίας!
Και θέλω πολύ σύντομα να επαναλάβω τα νομικά και κοινωνιολογικά δεδομένα αυτής της δυσώδους υπόθεσης:
1. Η ΔΕΠΑ «κάνει ύποπτα τα στραβά μάτια» απέναντι στις τεράστιες οφειλές που έχει σωρεύσει η ιδιωτική εταιρεία ELFE – του επιχειρηματία Λαυρεντιάδη – για την κατανάλωση φυσικού αερίου. Και αυτό την ίδια ώρα που απειλεί εύκολα με δικαστικές διώξεις πολλούς φτωχούς «φουκαράδες», οι οποίοι λόγω της βάρβαρης υπερφορολόγησης δεν μπορούν να αποπληρώσουν εγκαίρως τους λογαριασμούς τους.
2. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο γίνονται καταγγελίες για την εξωθεσμική δράση του Μανώλη Πετσίτη. Ο τελευταίος – για να θυμηθώ τον έλληνα φιλόσοφο Παναγιώτη Κονδύλη – ως «σφουγγοκωλάριος της εξουσίας» και εκμεταλλευόμενος την προσωπική του φιλία με τον υπουργό Νίκο Παππά (αλλά και με τον Πρωθυπουργό) αναλαμβάνει μια ειδική αποστολή: Να πείσει – εκ μέρους της παρούσας κυβέρνησης – τον πρώην διευθύνοντα σύμβουλο της ΔΕΠΑ Κιτσάκο να μη λάβει κανένα νομικό μέτρο εναντίον της παραπάνω εταιρείας ELFE (παρότι δεν αποπληρώνει τα τεράστια χρέη της).
Σήμερα και ο επιχειρηματίας Λαυρεντιάδης και ο πρώην διευθύνων σύμβουλος διώκονται για σωρεία κακουργημάτων, αφού το ελληνικό κράτος έχει υποστεί ζημιά 120 εκατ. ευρώ!
Ο μόνος που παραμένει στο απυρόβλητο – σε ό,τι αφορά την ενδεχόμενη ύπαρξη ποινικών ευθυνών – είναι ο σφουγγοκωλάριος της εξουσίας Μανώλης Πετσίτης (ο οποίος στο μεταξύ αποκτά οικονομική άνεση και ασχολείται με αυτό που μας λέει ο γάλλος φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, δηλαδή τις ατομικιστικές απολαύσεις της ζωής, τα νυχτερινά κέντρα κ.λπ.).
Και το κρίσιμο ερώτημα στο οποίο δεν απαντά η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου είναι το εξής: Γιατί δεν διερευνώνται οι ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες του Μανώλη Πετσίτη; Επειδή είναι φίλος με τον υπουργό Παππά ή με τον Πρωθυπουργό;
Ο νόμος 4022/2011 (άρθρο 1) δίνει τη δυνατότητα στον Εισαγγελέα του ΑΠ να χαρακτηρίσει με πράξη του όλη αυτή την υπόθεση ως «μείζονος δημοσίου συμφέροντος» (με βάση τις ποινικές διώξεις που έχουν ήδη ασκηθεί κατά Λαυρεντιάδη και Κιτσάκου).
Γιατί λοιπόν αδρανεί η Εισαγγελία του ΑΠ;
Το συμπέρασμα; Ο έλληνας πολίτης δεν πρέπει να καταλήξει στο αλγεινό συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει η γαλλίδα ανακρίτρια Eva Joly, δηλαδή ότι η ποινική νομοθεσία δεν αγγίζει ποτέ τους «φίλους» της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας!
Ο κ. Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ.
kalfelis@law.auth.gr
