«Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» είχε αναφέρει σε κάποια φάση της Πολιτιστικής Επανάστασης ο ηγέτης της Κίνας Μάο Τσε Τουνγκ, και σίγουρα δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο να αποδώσει παραστατικά αυτό που συμβαίνει σήμερα στην πολιτική τάξη της χώρας, μετά την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν και αρκετοί, κυρίως οι ηττημένοι της αναμέτρησης του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να απαξιώσουν ή ακόμη και να ακυρώσουν το εκκωφαντικό πολιτικό μήνυμα που εξέπεμψε η εκλογή του κ. Κασσελάκη ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το μούδιασμα στις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις είναι κάτι περισσότερο από εμφανές. Και σηματοδοτεί μια μεγάλη αλήθεια: μετά την εκλογή αυτή, με τον τρόπο και τα μέσα που πραγματοποιήθηκε, τίποτε δεν θα είναι ίδιο πια στην πολιτική πραγματικότητα της χώρας.
Οχι μόνο γιατί αποδεικνύει τη σαθρότητα ισχυρών κομματικών μηχανισμών, όπως αυτός του ΣΥΡΙΖΑ, χτισμένων με επιμονή και με τέχνη επί δεκαετίες τώρα, αλλά κυρίως επειδή η θεαματική κατάρρευσή τους μπροστά στην τρομακτική δύναμη της εικόνας, βάζει πάνω στο τραπέζι αναγκαστικά την αναθεώρηση των παραδοσιακών μέσων πολιτικής επικοινωνίας.
Είναι απολύτως συμβατό με αυτή την ανάγκη και το γεγονός ότι οι απελπισμένες προσπάθειες να αποκτήσουν ακροατήριο οι κάθε λογής θεωρίες συνωμοσίας, τόσο σύνηθες φαινόμενο, για καθετί στην πολιτική που υπερβαίνει ένα καθορισμένο πλαίσιο, όχι μόνο βρήκαν έδαφος να αναπτυχθούν, αλλά αντιθέτως έγιναν σημαντικό όπλο στα χέρια του κ. Κασσελάκη. Δεν «έπιασε» τίποτα από όσα του προσήψαν, βάσιμα – και κυρίως αβάσιμα – και αυτό είναι ζήτημα το οποίο πρέπει να μελετηθεί, και μάλιστα σοβαρά, από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις.
Γιατί, δείχνει κατά την άποψή μου, πως ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, κυρίως νέοι άνθρωποι, έχουν κουραστεί από το μοντέλο του πολιτικού διαλόγου και της αντιπαράθεσης μεταξύ των κομμάτων όπως διεξαγόταν έως τώρα. Αν και πολλοί στέκονται στο γεγονός ότι ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε κάποια στιγμή να ρέπει προς τον «πολακισμό» και ό,τι αυτό συνεπάγεται, δεν πρέπει να διαφεύγει την προσοχή κανενός ότι συνήλθε γρήγορα, άφησε κατά μέρος ό,τι θα μπορούσε να του «γκριζάρει» το προφίλ, και επανήλθε στην πρότερη παρουσία του, με την οποία εμφανίστηκε θυελλωδώς στο προσκήνιο.
Οι σπασμωδικές αντιδράσεις των ηττημένων της αναμέτρησης, σε συνδυασμό με μια επιχείρηση να κινητοποιηθεί η συλλογική μνήμη των αριστερών φρονημάτων πολιτών, ως μέσο για να δικαιολογηθεί η άρνηση μπροστά στην πραγματικότητα, φανερώνουν επίσης αδυναμία να αντιληφθούν τι είναι εκείνο που έστειλε στις κάλπες ανθρώπους οι οποίοι έχουν μικρή ή καθόλου σχέση με τον προοδευτικό χώρο.
Είναι φανερό πως αδυνατούν να αντιληφθούν το πώς είναι δυνατόν κάποιος που όχι μόνο δεν ενστερνίζεται αυτά που εκείνοι έχουν στο μυαλό τους ως θέσφατα στην Αριστερά, αναδεικνύεται σε ηγέτη ενός πολιτικού χώρου ο οποίος διεκδικεί από ετών το μονοπώλιο του προοδευτισμού και των δικαιωμάτων στη χώρα.
Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις στέκονται προβληματισμένες μπροστά στις εξελίξεις, γιατί αντιλαμβάνονται πως εδώ δεν έχουν να κάνουν με κάποιο προβλέψιμο πολιτικό μέγεθος. Αλλά με κάποιον ο οποίος αν και δεν είπε τίποτε ως προς τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, θριάμβευσε. Και όποτε εξαναγκάστηκε να αναφερθεί σε αυτά, έκανε σοβαρά λάθη, για τα οποία αν ήταν άλλος στη θέση του, ενδεχομένως να του κόστιζαν και τη νίκη.
Οχι όμως για τον κ. Κασσελάκη. Αντιπροσωπεύει το καινούργιο, το άφθαρτο, το νεανικό, το ενθουσιώδες, και μπροστά σε αυτές τις «ιδιότητες» η πολιτική ως έννοια περνάει σε δεύτερη μοίρα. Οι υποστηρικτές του ισχυρίζονται ότι δεν γνωρίζει ακόμη τα θέματα αλλά «μαθαίνει γρήγορα», άρα κάποια στιγμή θα ξεδιπλώσει και τις θέσεις του.
Ολα είναι μαζί του, σήμερα. Είναι το πρόσωπο της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα, του χρόνου. Στο χέρι του νομίζω είναι να διατηρήσει τον «τίτλο» και τον επόμενο χρόνο. Από ένα πράγμα μόνο κινδυνεύει: την υπερέκθεση στα social και τα παραδοσιακά media. Κέρδισε τη νίκη μέσω αυτής, αλλά αν δεν προσέξει, κινδυνεύει εξαιτίας της να φθαρεί ανεπανόρθωτα…
