Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 26ης Μαΐου κάποιοι εκδηλώνουν χαμηλόφωνες προσδοκίες για «επιστροφή στην κανονικότητα». Πρόκειται, ασφαλώς, για σταθερό καημό που, πριν ακόμη τον παροξύνει η συριζαϊκή τετραετία, εκδηλωνόταν με το ευχολογικό μοτίβο «να γίνουμε κανονική χώρα». Είναι εύλογο να υποθέσουμε ότι οι ειλικρινείς ευέλπιδες αυτής της κανονικότητας έχουν κατά νου ένα είδος Εγκάρδιας Συναντίληψης για τον κοινωνικό και θεσμικό βίο που βρίσκεται πέρα και πάνω από την αναπόφευκτη τύρβη των ιδεολογικών και κομματικών αντιπαραθέσεων – μια σταθερά την οποία οι αυτονόητες μεταβλητές μιας δημοκρατικά συντεταγμένης πολιτείας όχι μόνο δεν την υπονομεύουν αλλά, όλως αντιθέτως, την εγγυώνται και την επιβεβαιώνουν.
Είναι αλήθεια ότι στο αγώνισμα αυτό οι κυβερνώσες εκδοχές της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς δεν αρίστευσαν ούτε επέδειξαν διαγωγήν κοσμιωτάτην, παρ’ όλα αυτά η αντιπαράθεσή τους και η εναλλαγή τους στην εξουσία στα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, παρά τις εκατέρωθεν συνθηματολογικές οιμωγές και ιαχές και τις ζηλωτικές εξάρσεις του πρώτου ανδρεοπαπανδρεϊσμού, εξελίχθηκαν με αναγνωρίσιμους πολιτικούς όρους. Με την έννοια αυτή, η χώρα έζησε μια περισσότερο ή λιγότερο ελλειμματική, και ιστορικά ερμηνεύσιμη, κανονικότητα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
