Ενα χαστούκι στο πρόσωπο σε έναν ναό της Εκκλησίας. Και μια γροθιά στη μύτη στον ναό της δημοκρατίας. Η βία εκδηλώθηκε πρώτα στον τόπο που φροντίζει για τη γαλήνη της ψυχής. Και έπειτα σε εκείνον που εγγυάται την ελευθερία του πνεύματος. Φάνηκε έτσι πως ούτε η θρησκεία στο βασίλειό της ούτε η πολιτική στο προπύργιό της μπορούν να μείνουν απρόσβλητες. Πως μπορεί να τις αλώσει ένας τοξικός συνδυασμός παραθρησκευτικού φανατισμού και παραπολιτικού τσαμπουκά.

Οτι η Ακρα Δεξιά εγκολπώνεται τόσο τον έναν όσο και τον άλλον δεν είναι καθόλου παράξενο. Μήπως η μια της έκφραση δεν μετέτρεψε σε ψήφο το παραθρησκευτικό τηλεμπόριο; Μήπως μια δεύτερη δεν βρήκε τη δική της στις πιο σκοτεινές από τις αγιορείτικες σκήτες; Ή μήπως η τρίτη δεν «ευλογήθηκε» σε ένα κελί των φυλακών του Δομοκού;

Δεν είναι παράξενο ούτε πως η Ακρα Δεξιά καπηλεύεται κάτι που ούτε η Εκκλησία ούτε η δημοκρατία της παραχώρησαν. Η Εκκλησία, για παράδειγμα, δεν αναγνωρίζει εμπορικούς αντιπροσώπους των «επιστολών του Ιησού», όπως η δημοκρατία δεν αναγνωρίζει αποκλειστικούς εκπροσώπους του πατριωτισμού. Εξηγείται έτσι γιατί η Ακρα Δεξιά επιχειρεί να αποσπάσει βίαια ό,τι δεν της ανήκει και γιατί εξίσου βίαια χτίζει το ιδεολογικό της οπλοστάσιο. Εμείς είμαστε οι πατριώτες, όλοι οι άλλοι είναι προδότες.

Εμείς είμαστε και οι χριστιανοί. Και γι’ αυτό ο αυτοχρισθείς εμπορικός αντιπρόσωπος κάλεσε «βουλευτές και υπουργούς που υπερψήφισαν τον αντιχριστιανικό νόμο να σεβαστούν τουλάχιστον τις άγιες ημέρες του Πάσχα και να μη διχάζουν το χριστεπώνυμο πλήθος. […] Φτάνει! Μακριά από τις εκκλησίες το Πάσχα, αγαπητοί συνάδελφοι».

Η ακροδεξιά βία εκδηλώνεται κι έτσι. Ως «παράκληση», «παραίνεση», «έκκληση». Τι μένει; Ακόμη ένα χαστούκι σε μια εκκλησία για να δικαιωθεί ο αγνός χριστιανός ως προφήτης της βίας. Αυτός τα έλεγε, δεν τα έλεγε; Δεν είχε προειδοποιήσει με όλες τις αγαθές προθέσεις του κόσμου τους αγαπητούς συναδέλφους; Το χαστούκι θα πέσει. Αλλά εκείνος μετά δεν έχει παρά να υπηρετήσει τον τηλεοπτικό ρόλο της παρεξηγημένης αθωότητας. Και ο άλλος, ο δάσκαλος, να δώσει στο χαστούκι την παιδαγωγική αξία που του πρέπει επειδή «έχει και η υπομονή τα όριά της και η δική μας τελειώνει».

Αυτό που μαθαίνουμε είναι πως η βία δεν χρειάζεται πάντα να είναι μπρούτα και κασιδιάρικη. Πως μπορείς να τη θρέφεις για να κάνει ο άλλος, ο «αυθόρμητος» ή ο «αγανακτισμένος», τη δουλειά. Εσυ απλώς περιμένεις για να εισπράξεις – πότε από τις επιστολές του Ιησού και πότε από τα χαστούκια των άλλων.

Το σχήμα αυτό αποτυπώθηκε ακριβώς στο επεισόδιο της Βουλής. Η ρήξη ανάμεσα στον αρχηγό του κόμματος και στον απόστρατο πατέρα εξελίχθηκε σε ξύλο δι’ αντιπροσώπων ανάμεσα στον πιστό ακόλουθο που έβρισε και στον θυμωμένο γιο που χτύπησε. Ηταν ένα επεισόδιο ακροδεξιάς βίας που εκδηλώθηκε λεκτικά και σωματικά στο εσωτερικό της.

Δεν είναι η μόνη διαφορά με το επεισόδιο του ναού της Εκκλησίας, όπου πολιτεύτρια της Ακρας Δεξιάς χειροδίκησε εναντίον μέλους της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Αν στο επεισόδιο της Εκκλησίας και τις «προειδοποιήσεις» που ακολούθησαν από την Ελληνική Λύση και τη Νίκη η αντίδραση της Ιεραρχίας ήταν μάλλον αμήχανη, σε εκείνο της Βουλής με τους «μποξέρ» και τις «μανούλες» εκδηλώθηκε μια θεσμική αντίδραση ισχύος.

Ετσι, η αντίδραση που τάραξε στη νομιμότητα τους ταραξίες περιγράφεται και αλλιώς: Οι ακροδεξιοί πλακώνονται μεταξύ τους και η δημοκρατία μπαίνει στη μέση πρώτα για να τους χωρίσει και έπειτα για να τους μαζέψει. Και αυτή είναι η δυστυχία τους.