Στις αρχές της περασμένης εβδομάδας, ο υπουργός Υγείας Μιχάλης Χρυσοχοΐδης απέλυσε τις διοικήσεις δύο νοσοκομείων, του «Μεταξά» και του «Αγία Ολγα», επειδή δεν ανταποκρίνονταν στα καθήκοντά τους. (Κατέστησε «redundant», όπως λέμε με τον πολιτικώς ορθό τρόπο, τους διοικητές των δύο νοσοκομείων, οι οποίοι, φαντάζομαι και ελπίζω, θα πήγαν για μεταπτυχιακά…) Η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να καταγγείλει ότι «η κυβέρνηση που τοποθέτησε τις διοικήσεις, τώρα τις καρατομεί για να διώξει από πάνω της τις ευθύνες». Δεν το λέει η ανακοίνωση, όμως το εικάζω εγώ, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προτιμούσε η κυβέρνηση σύσσωμη – υπό τον Πρωθυπουργό, εννοείται – να απολύσει τον εαυτό της. Για ποιον λόγο; Επειδή δύο διοικητές νοσοκομείων βγήκαν ανίκανοι. (Αν είχαν βγει τρεις ή τέσσερις οι ανίκανοι, τι θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση για να εξιλεωθεί;)
Οσο για τις ευθύνες, που κατά τον ΣΥΡΙΖΑ ανήκουν στην κυβέρνηση, αλλά τις φορτώνει στους απολυθέντες, αυτές αφορούν την «υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση του ΕΣΥ», όπως διαβάζουμε στην ανακοίνωση. Γιατί, όπως ξέρουμε, για την Αριστερά η λύση σε όλα τα προβλήματα είναι περισσότερες δαπάνες και περισσότερες προσλήψεις. Απλώς, δεν έχουν λύσει ακόμη το δυσκολότερο σκέλος του προβλήματος, δηλαδή πώς βρίσκεις τα λεφτά, πώς παράγεις πλούτο, ώστε μετά να τον μοιράζεις. Ας έχουμε όμως λίγη υπομονή, λίγους αιώνες μόνο…
Δεν είναι πρώτη φορά που η Αριστερά χρησιμοποιεί διπλά μέτρα και σταθμά – το κάνει κάθε φορά που πρόκειται για καταλογισμό ευθυνών. Για την προκειμένη περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελε λίγο ή πολύ την παραίτηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ενώ την περίοδο που κυβερνούσε εκείνος ποτέ δεν αναγνώριζε λάθη, ακόμη και αν είχαν τη μορφή των 104 νεκρών στο Μάτι. Εξυπακούεται, δη, ότι ποτέ δεν ζητούσε συγγνώμη για οτιδήποτε. Ισως μάλιστα για τον λόγο αυτόν, δηλαδή για τον φόβο του λάθους που δεν μπορούν να το εξηγήσουν μέσα στο σύστημά τους, προτιμούσαν την απραξία – βλέπε, π.χ., την Οδύσσεια του «φακέλου» για τη συντήρηση του στεγάστρου Καλατράβα. Στο σημείο αυτό βρίσκεται, κατά τη γνώμη μου, η μεγαλύτερη αδυναμία της Αριστεράς, αυτή την οποία κατά την τρέχουσα περίοδο πληρώνει στο πρόσωπο του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Την αδυναμία αυτή θα την έλεγα αλαζονεία της δήθεν πνευματικής υπεροχής. Η ακλόνητη, σχεδόν θρησκευτική πίστη στο αλάθητο της ιδεολογίας τους είναι το μοιραίο λάθος της Αριστεράς. Είναι μια ωραία ειρωνεία της ζωής, βέβαια, ότι η υποτιθέμενη επιστημονική θεωρία του μαρξισμού καταλήγει να γίνεται θρησκεία, το αποτέλεσμα όμως της νοοτροπίας αυτής σε όσους την εκφράζουν είναι να μην μπορούν να διαχειριστούν το λάθος και την ευθύνη. Γιατί, σου λέει, αν η θεωρία είναι σωστή και εγώ την εφάρμοσα σωστά, τότε ποιος φταίει που το αποτέλεσμα βγήκε λάθος; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ολόκληρη η ιστορία της Σοβιετικής Ενωσης, οπότε το αφήνουμε στην άκρη. Ομως, αυτή η νοοτροπία, της υποτιθέμενης πνευματικής και ηθικής ανωτερότητας, είναι εκείνο που κάνει τόσο δύσκολο να βγει από τα χείλη τους η συγγνώμη. Θυμηθείτε μόνο πόσο καιρό πήρε στον Αλέξη Τσίπρα να χαρακτηρίσει αυταπάτη (sic) την απόπειρα ρήξης με τη διεθνή πραγματικότητα.
Ο κόσμος, όμως, ακόμη και ο κόσμος που τους ψηφίζει, δεν έχει την ίδια ιδεολογική τύφλωση. Οι περισσότεροι καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχουν το άσπρο και το μαύρο, αλλά μόνο αποχρώσεις του γκρίζου. Προτιμούμε λοιπόν εκείνον ο οποίος κάνει λάθη, εφόσον τα παραδέχεται και τα διορθώνει, από τον άλλον που έχει μονίμως το αλάθητο και βάζει τις ιδεολογικές αρχές του πάνω από την πραγματικότητα που αναγνωρίζουν όλοι. Η παραδοχή του λάθους σημαίνει εντιμότητα και η εντιμότητα δημιουργεί την εμπιστοσύνη. (Αυτό, βέβαια, υπό την προϋπόθεση ότι μια κυβέρνηση δεν κάνει μόνο λάθη.) Ακόμη και ο Πάπας έχει καταλάβει ότι το αλάθητο είναι ανόητο στον σημερινό κόσμο. Η δική μας Αριστερά όχι ακόμη.
Αν κάπου εκδηλώνεται με τον πιο έντονο τρόπο αυτή η μοιραία αδυναμία της Αριστεράς είναι στην περίπτωση του «φαινομένου». Ο τρόπος με τον οποίο ο Στέφανος Κασσελάκης τούς πήρε (δημοκρατικότατα) το κόμμα μέσα από τα χέρια πρέπει να είναι μοναδική στα ιστορικά χρονικά. Οι Συριζαίοι διέπραξαν ένα τεράστιο λάθος εις βάρος του εαυτού τους και τώρα δεν ξέρουν τι να κάνουν. Οχι για να επανορθώσουν, διότι ακόμη είναι πολύ νωρίς. Πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουν το κάζο που τους συνέβη.
Μπορεί ο κ. Κασσελάκης να μην είναι ο αριστερός των προδιαγραφών που εγκρίνει το ιερατείο, μπορεί επίσης να μην είναι καθόλου αριστερός ο άνθρωπος! Μπορεί να είδε ότι εκεί χρειάζονταν επειγόντως ηγεσία και να προσφέρθηκε να βοηθήσει, από ένα αίσθημα ανθρώπινης αλληλεγγύης. Ρωτάς αυτόν που πνίγεται τι ομάδα είναι ή τι κόμμα ψηφίζει για να του πετάξεις το σωσίβιο; Τον σώζεις πρώτα και μετά τα βρίσκετε! Ομως ο κόσμος τον ψήφισε για λόγους αποφατικούς, δηλαδή όχι για το τι είναι, αλλά για εκείνο που δεν είναι. Τον ψήφισαν επειδή δεν είναι ή, τέλος πάντων, δεν δείχνει αριστερός. Οπως είπε και ο υποστηρικτής του Ευάγγελος Αντώναρος: «Δεν μπορώ αυτό το «η Αριστερά και η Αριστερά και η Αριστερά»! Δεν το μπορώ!». Περιέργως, έχει δίκιο. Ισως όχι και τόσο περιέργως, διότι και ένα σταματημένο ρολόι δύο φορές την ημέρα δείχνει την ώρα σωστά…
