«Δεν πιστεύω να μείνεις έγκυος σε κάνα χρόνο, ε;» ρώτησε με ένα γλοιώδες μειδίαμα ο μεσήλικας που πήρε συνέντευξη από καλή μου φίλη. Η συνέντευξη αφορούσε θέση στελέχους σε μεγάλο επιχειρηματικό όμιλο της χώρας και το περιστατικό έλαβε χώρα λίγους μήνες πριν, είμαι όμως σίγουρη πως δεν είναι μεμονωμένο.
Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας η 8η Μαρτίου και όπως παραδέχθηκε κατά την ομιλία του ο ΓΓ του ΟΗΕ, η ψαλίδα μεταξύ των δύο φύλων αντί να κλείνει, ανοίγει. Δικαιώματα που κατοχυρώθηκαν με αγώνες και αίμα, τίθενται εν αμφιβόλω. Θυμηθείτε ενδεικτικά την κρίση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ που ανέτρεψε τη συνταγματική προστασία του δικαιώματος στην άμβλωση. «Απέχουμε 300 χρόνια από τον στόχο της ισότητας» πρόσθεσε ο Γκουτέρες, καλώντας σε συλλογική δράση.
Προφανώς, ο νους μας κάθε τέτοια μέρα πηγαίνει σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, η Σαουδική Αραβία ή το Ιράν της Μάσα Αμινί. Κοιτώντας όμως τη μεγάλη εικόνα και στην Ελλάδα, οι εστίες προβληματισμού δεν λείπουν.
Ενδοοικογενειακή βία, κακοποίηση που φτάνει ακόμη και σε δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους. Οικονομικός αποκλεισμός και μειωμένη συμμετοχή των γυναικών στην αγορά εργασίας.
Τα ίδια και στην πολιτική παρά την ποσόστωση. Σκεφτείτε να μην υπήρχε! Ας θυμηθούμε και εκείνη τη φράση του Πρωθυπουργού κατά τη συνέντευξή του (2019) στη Ζεϊνάμπ Μπανταουί του BBC για το γεγονός ότι στην κυβέρνηση μετείχαν μόλις δύο γυναίκες: «Δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες που ενδιαφέρονται να μπουν στην πολιτική στις μέρες μας» είχε πει τότε ο Πρωθυπουργός σε μια αποστροφή που σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως και ίσως να δρομολόγησε τελικά και την επιλογή της κυρίας Σακελλαροπούλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Ας δούμε μετά τη συμμετοχή των γυναικών σε θέσεις ευθύνης, σε ΔΣ εταιρειών. Τις αμοιβές τους σε σχέση με εκείνες ανδρών που κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά. Χάσμα. Κατά τρεις θέσεις υποχώρησε η Ελλάδα τα τελευταία έξι χρόνια στην κατάταξη του «Economist» αναφορικά με τη θέση των γυναικών στην εργασία.
Σκέφτομαι καμιά φορά πως ακριβώς 100 χρόνια μετά τη γέννηση της γιαγιάς μου, παρά την τόση πρόοδο, στις πλάτες των Ελληνίδων, ακόμη και εκείνων που ευτυχούν να αμείβονται καλά, να απολαμβάνουν ανεξαρτησία και ένα υγιές κοινωνικό-οικογενειακό πλαίσιο, πέφτουν βάρη μεγαλύτερα από τα αντίστοιχα των συντρόφων τους. Τα ίδια, μέσες-άκρες, άρχισε να λέει ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας συνάδελφος σε μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό. Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει όμως. Τον μάλωσε ο συμπαρουσιαστής του γιατί άρχισε λέει τα φεμινιστικά, ενώ εκείνο που ξέρει ο ίδιος είναι πως «άμα αξίζει μια γυναίκα, τα πάει μια χαρά».
Οι κόρες και οι εγγονές της Μαίρης Παναγιωταρά έχουμε ακόμη ανήφορο μπροστά μας.
