Φαντάζομαι ουδείς των παροικούντων την Ιερουσαλήμ εξεπλάγη με την επαναφορά στο προσκήνιο του φακέλου «χρηματοδότηση κομμάτων». Οχι απλώς διότι πρόκειται για ένα ακόμα κεφάλαιο στη γνωστή πρακτική της κυβέρνησης, όποτε αισθάνεται ή είναι στη γωνία, να ξεθάβει κάποιον φάκελο για να συντηρήσει τη σκανδαλολογία. Αλλά και γιατί η συγκεκριμένη υπόθεση προοιωνίζεται προετοιμασία εν όψει εκλογών.
Για τον Αλ. Τσίπρα και τους περί αυτόν, σημασία δεν έχει τόσο η διαλεύκανση της υπόθεσης όσο η απόδειξη ότι τα κόμματα αυτά, συν το ΚΚΕ, απορροφούσαν από τις τράπεζες χρήματα, στο πλαίσιο μιας ύποπτης και εν πολλοίς κολάσιμης διαπλοκής.
Οτι τα χρήματα δίνονταν στο πλαίσιο εξυπηρετήσεων και με χαριστικό τρόπο, και πως αυτό συνιστά τη μέγιστη απόδειξη της άνομης σχέσης κομμάτων και τραπεζιτών. Πρόκειται για την κλασική ιστορία που αναμασούν εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια ο Πρωθυπουργός, τα στελέχη του, ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στο πιθανό ερώτημα γιατί τώρα και γιατί με τόσο ηχηρό τρόπο, η απάντηση είναι απλή: με εξήντα κατηγορουμένους (δέκα κομματικά στελέχη και πενήντα στελέχη τραπεζών), αυτή είναι μια υπόθεση η οποία μπορεί να ανεβαίνει ή να κατεβαίνει κατά το δοκούν το επόμενο διάστημα, και να φτάσουμε στις εκλογές με τα κόμματα όμως σε ομηρεία. Την έχει ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την ομηρεία. Με δεδομένη τη δημοσκοπική του καταβαράθρωση, χρησιμοποιεί όποιο όπλο έχει διαθέσιμο έτσι ώστε να πλήξει ΝΔ και ΠαΣοΚ στον πυρήνα της πολιτικής τους παρουσίας.
Στην άθλια αυτή ιστορία χωράνε άλλωστε τα πάντα: ότι τα δάνεια δόθηκαν χωρίς εξασφαλίσεις (ενώ δίνονταν με την εγγύηση της κρατικής επιχορήγησης), ότι είναι μισό δισ. ευρώ (ενώ είναι περίπου 300 εκατ.), ότι τα χρήματα τα έκλεψαν οι επιτήδειοι, ότι πήραν τα δάνεια αυτά τα δύο κόμματα, και χρεοκόπησε η χώρα, και άλλα πολλά ανάλογης σοβαρότητας επιχειρήματα.
Αλλά ούτε η χώρα χρεοκόπησε εξαιτίας αυτού ούτε οι τράπεζες. Και επιτέλους όταν έχουν δοθεί και δεν αναζητούνται πάνω απο 70 δισ. επιχειρηματικά δάνεια, δεν είναι παράλογο, αλλά και πρόδηλα ύποπτο, να γίνεται τόση φασαρία για 300 ή 400 εκατομμύρια; Είναι! Αλλά ποιος ασχολείται με συγκρίσεις όταν το πρώτιστο για τον κ. Τσίπρα είναι να διασωθεί πολιτικά και ει δυνατόν και στην εξουσία, και στον αντίποδα να χρεοκοπήσουν τα κόμματα που τον αντιπολιτεύονται, λες και πρόκειται για εταιρείες περιορισμένης ευθύνης.
