Η έφοδος της κυβέρνησης εναντίον της Κεντροαριστεράς θυμίζει λίγο τις επιθέσεις στα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εχει ως τώρα περισσότερα θύματα από κέρδη.
Σε επίπεδο προσώπων μιλάμε για δύο ή τρεις συνταξιούχους πανεπιστημιακούς, μια ομάδα του «τυχοδιωκτικού ΠαΣοΚ» (Ραγκούσης, Μαριλίζα, Μωραΐτης και Τόλκας) και άλλη μια ομάδα πρώην και νυν της ΔΗΜΑΡ (Θεοχαρόπουλος, Ρεπούση, Παναγιώτου, Μαχαίρας, Βαλντέν). Συν ο Μπίστης.
Πολύ λίγα πράγματα για να δικαιολογήσουν όχι φασαρία αλλά και απλό ψίθυρο.
Γιατί απέτυχε το ρεσάλτο; Οι λόγοι είναι βασικά τρεις:
Πρώτον, επειδή δεν διαθέτει κανένα πολιτικό ή άλλο έρεισμα στην πραγματική κοινωνία. Εκεί το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο είναι πανίσχυρο και το «φύγετε!» κυριαρχεί συντριπτικά.
Ολες οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν μαζικές μετακινήσεις ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ σε άλλα κόμματα. Καμία δημοσκόπηση δεν καταγράφει έστω κάποια ισχνή μετακίνηση προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς το ρεσάλτο εξελίχθηκε σε απόλυτη αναντιστοιχία με τις διαθέσεις της κοινωνίας.
Δεύτερον, επειδή το άλλοθι του ρεσάλτου (το Σκοπιανό) είναι όχι μόνο βαριά μειοψηφικό αλλά ταυτοχρόνως και απωθητικό. Στη συντριπτική πλειονότητα των πολιτικών μυρίζει συναλλαγή, παρασκήνιο και ξεπούλημα.
Αξίζει να σημειώσω εδώ ότι οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ έχουν τα υψηλότερα ποσοστά (της τάξεως του 85%) απόρριψης της Συμφωνίας των Πρεσπών μετά τους ψηφοφόρους των ΑΝΕΛ (Metron Analysis).
Οι ψηφοφόροι της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής έπονται!
Στην πραγματικότητα οι Πρέσπες λειτούργησαν ως νέα διαχωριστική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ με τον κόσμο της Κεντροαριστεράς και όχι ως γέφυρα προσέγγισης.
Τρίτον, επειδή τα πρόσωπα που προσφέρθηκαν να ανταποκριθούν στην «απεύθυνση ενός πλατιού καλέσματος» που εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός ήταν κατά κανόνα ανυπόληπτα, καταφανώς ιδιοτελή ή αφελή και με ανύπαρκτες πολιτικές επιρροές.
Η αποτυχία λοιπόν ήταν περίπου προδιαγεγραμμένη.
Απέπνεε πολύ έντονα την αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ για την εκλογική του τύχη και τον τυχοδιωκτισμό όσων προσφέρθηκαν να τον συνδράμουν.
Και ως εκ τούτου έμοιαζε πολύ περισσότερο με παπατζιλίκι παρά με πολιτικό σχέδιο.
Φυσικά τον τελευταίο λόγο θα τον έχουν οι ψηφοφόροι. Αυτοί θα κληθούν να αποφασίσουν δύο πράγματα:
Πρώτον, αν στην Ελλάδα θα διαμορφωθεί ένας «νέος δικομματισμός» ή έστω «διπολισμός» που θα αποτελείται από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Καμία δημοσκόπηση έως τώρα ούτε άλλη ένδειξη αφήνουν να φανεί κάτι τέτοιο. Οι διαφορές που καταγράφονται υπέρ της ΝΔ και η αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μεγάλες για να παραπέμπουν σε κάποια μορφή δικομματισμού.
Δεύτερον, αν θα μεταβληθούν οι συσχετισμοί μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ. Υπενθυμίζω πως το 2015 ο συσχετισμός αυτός ήταν περίπου τριάντα μονάδες υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η διαφορά αυτή μπορεί να πέσει στο μισό ή και πιο κάτω. Από το 36%/6% του 2015 να πάμε σε ένα 23%-25%/8%-10%.
Αν επιβεβαιωθούν οι μετρήσεις, τότε η επόμενη μέρα των εκλογών στις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝΑΛ δεν θα έχει πολλές ομοιότητες με την προηγούμενη, ακόμα περισσότερο αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ηττηθεί.
Ούτως ή άλλως όμως η επίθεση που δέχθηκε το ΚΙΝΑΛ από τον ΣΥΡΙΖΑ μάλλον το ευνόησε, αποδεικνύοντας ότι στην πολιτική ένας «χρήσιμος εχθρός» είναι πολλές φορές προτιμότερος από έναν «άχρηστο φίλο».
Κυρίως όταν το «παράπονο» του ΣΥΡΙΖΑ για τη γενικότερη συμπεριφορά του ΚΙΝΑΛ δεν έχει καμία ηθική ή πολιτική βάση.
Προφανώς η Κεντροαριστερά επιδιώκει τη «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο άμεσος ανταγωνιστής της.
Προφανώς κανείς δεν θα δακρύσει στο ΚΙΝΑΛ αν ο Τσίπρας πάει όσο πιο άσχημα γίνεται.
Και προφανώς η ήττα του θα αποδειχθεί στρατηγική, αν το σημερινό πολιτικό κλίμα εκφραστεί σε εκλογικούς συσχετισμούς.
Διότι σε τελευταία ανάλυση αυτά στις δημοκρατίες δεν τα ορίζουν ούτε τα κόμματα ούτε οι σαλταδόροι ούτε οι γεφυράντζες.
Τα ορίζουν οι ψηφοφόροι. Ευτυχώς!
Γιατί καθυστερούν;
Εχουν περάσει επτά μήνες από την τραγωδία στο Μάτι. Και η Δικαιοσύνη δεν έχει ακόμη μιλήσει.
Δεν θα το κάνω εγώ στη θέση της. Αλλά η καθυστέρηση είναι πολλαπλά προβληματική.
Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να οδηγηθούμε σε περιφερειακές, ενδεχομένως και σε βουλευτικές εκλογές, με τον φάκελο ανοιχτό. Εκατό νεκροί είναι μεγάλος λογαριασμός για να μην κλείσει.
Σε μια τέτοια περίπτωση είναι σαν να ζητούμε από τους ψηφοφόρους να απονείμουν δικαιοσύνη πριν από τους δικαστές.
Διότι οι ψηφοφόροι ούτως ή άλλως θα κρίνουν στην κάλπη και την κυβέρνηση και την περιφέρεια. Μόνο η Δικαιοσύνη όμως τους προσφέρει τη δυνατότητα να κρίνουν ουσιαστικά και αμερόληπτα.
Μακάρι να το καταλαβαίνει!
