Τον Απρίλιο του 2016, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να έχει πρόσφατα εκλεγεί αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, έγραφα στις «Νέες Εποχές» του «Βήματος»: «Υπάρχει σήμερα νέος αρχηγός στην κεντροδεξιά, και μάλιστα (εκ πρώτης όψεως, τουλάχιστον) με ανοιχτό μυαλό, φιλελεύθερες απόψεις, στοιχειωδώς δοκιμασμένα αντιλαϊκιστικά αντανακλαστικά». Και προσέθετα: «Εδώ και περίπου έναν χρόνο [από το 2015] η χώρα έχει πέσει στα χέρια ανερμάτιστων δημαγωγών, κυνικών εξουσιολάγνων και παλαιοημερολογιτών της Αριστεράς. Είναι επομένως επιτακτική ανάγκη να υπάρξει αξιόπιστη διάδοχη κατάσταση».
Πόσοι πίστευαν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορούσε να ανατάξει την κατάσταση; Μην κοροϊδευόμαστε. Ελάχιστοι. Και όμως, αυτό το αουτσάιντερ των εσωκομματικών εκλογών, αυτός που οι Συριζαίοι θεωρούσαν ότι ο Αλέξης «τον έχει για μπρέκφαστ», σε λίγους μόλις μήνες πήρε κεφάλι στις δημοσκοπήσεις και τα επόμενα επτά (και βλέπουμε…) χρόνια δεν το έχασε ποτέ. Σε έναν χώρο μαραζωμένο και μαραγκιασμένο, όπως η τότε Νέα Δημοκρατία, κατάφερε να πνεύσει σύντομα φρέσκος αέρας, αέρας εκσυγχρονιστικός, αέρας που του χάρισε σταδιακά την ηγεμονία στο Κέντρο, ακόμα και σε τμήμα της Κεντροαριστεράς.
Ετσι κάπως το 2019 αλλά και το 2023 ουκ ολίγοι αριστεροί και κεντροαριστεροί ψήφισαν/ψηφίσαμε Μητσοτάκη. Μητσοτάκη, όχι Νέα Δημοκρατία. Οπως το 1974 ουκ ολίγοι αριστεροί είχαν ψηφίσει Καραμανλή (τον κανονικό), όχι Νέα Δημοκρατία, ή όπως το 1996 και το 2000 τμήμα της ανανεωτικής αριστεράς είχε ψηφίσει Σημίτη, όχι ΠΑΣΟΚ.
Φρόντισε μάλιστα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως είχε κάνει και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, να διευρύνει την παράταξή του και να αιμοδοτήσει τις κυβερνήσεις του με δυνάμεις από άλλους χώρους, παρακάμπτοντας συχνά τη μίζερη κομματική επετηρίδα και αξιοποιώντας ανθρώπους που είχαν τη διάθεση αλλά και τα προσόντα να προσφέρουν.
Και ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ τσακωνόταν με το ΠΑΣΟΚ για την κληρονομιά του Ανδρέα και για το ποιος είναι πιο σοσιαλδημοκράτης από τον άλλον, και μάλιστα σε μια εποχή οπότε η Σοσιαλδημοκρατία κάθε άλλο παρά μέρες δόξας γνωρίζει στην Ευρώπη, ο Μητσοτάκης «μάζευε όλο το χαρτί», ασκώντας κατ’ ουσίαν σοσιαλδημοκρατική πολιτική, μέσω κάθε λογής επιδομάτων (ενίοτε σε βαθμό υπερβολής, θα τολμούσα να πω) προς τις ευάλωτες κατηγορίες και ομάδες του πληθυσμού.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μεθοδικός, είναι μετριοπαθής, δεν είναι αγύριστο κεφάλι, έχει καλή παρουσία στο εξωτερικό, αφήνει χώρο στους συνεργάτες του. Ομως, εν μέσω ατυχιών όπως η πανδημία ή ο πόλεμος στην Ουκρανία και η ακρίβεια που αυτός έφερε, είχε επίσης την τύχη να βρει απέναντί του έναν αντίπαλο με ελάχιστα πειστική πολιτική πρόταση, έναν αντίπαλο που προσπαθούσε να βαφτίσει «πρόοδο» και «προοδευτική διακυβέρνηση» την αντίσταση στην αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων ή την επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ. Αλλωστε, και μόνο την πολιτική «διευρύνσεων» του ΣΥΡΙΖΑ να δει κανείς, αρκεί για να καταλάβει πολλά. Τελευταίο «απόκτημα» ο Μαραντζίδης. Ξέρετε, αυτός που προέβλεπε ότι το τέλος του Μητσοτάκη πλησιάζει, και μάλιστα θα θυμίζει εκείνο του Τσαουσέσκου! Βουλωμένο γράμμα διαβάζει ο άτιμος!
