Το χειρότερο δεν είναι ότι ένα εθνικό πρακτορείο ειδήσεων ή μια δημόσια τηλεόραση λειτουργούν ως προπαγανδιστικοί μηχανισμοί μιας κυβέρνησης.
Το χειρότερο είναι πως όταν επικρίνονται για αυτή τη δραστηριότητα βγαίνουν να τους υπερασπιστούν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και ο αρμόδιος υφυπουργός. Ποιοι άλλοι μάρτυρες χρειάζονται;
Δεν νομίζω μετά τη μεταπολίτευση να έχει προκύψει άλλη κυβέρνηση τόσο αλλεργική στον αντίλογο, τόσο αυταρχική στον Τύπο, τόσο πρόθυμη να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, κάθε στρέβλωση, κάθε βρωμιά και κάθε εκβιασμό για να διαμορφώσει μια δική της εικόνα της πραγματικότητας.
Ισως το έχουν ανάγκη. Ισως η έξις κατέστη δευτέρα φύσις.
Οταν ακόμα και στο προστατευμένο περιβάλλον μιας συνέντευξης Τύπου αισθάνονται την παρότρυνση να αποκλείσουν μέσα ενημέρωσης ή ερωτήσεις, τότε η δημοκρατική παιδεία του τόπου δοκιμάζεται σοβαρά.
Παράδειγμα. Την περασμένη Κυριακή, ο Πρωθυπουργός δέχθηκε (από «Τα Νέα») μια ερώτηση που κάθε κανονικός δημοσιογράφος της υφηλίου θα θεωρούσε αυτονόητη.
Ρωτήθηκε συγκεκριμένα «αν το βράδυ της καταστροφής στο Μάτι, σε εκείνη τη σύσκεψη, ήξερε ότι υπήρχαν ήδη νεκροί».
 
Μια απλή ερώτηση, χωρίς κανέναν χαρακτηρισμό, για ένα συγκεκριμένο περιστατικό, που απαντάται με ένα «ναι» ή με ένα «όχι».    
Τι απάντησε ο Τσίπρας; «Η κριτική είναι απαραίτητη στη δημοκρατία αλλά υπάρχει ένα όριο, το οποίο αν κανείς το ξεπεράσει, οι πολίτες το αντιλαμβάνονται και η κριτική παίρνει τον χαρακτήρα μιας στρατευμένης προπαγάνδας».
Τι σχέση έχει η απάντηση με την ερώτηση; Καμία.
Αλλά ας δούμε την ουσία της απάντησης. «Η κριτική είναι απαραίτητη στη δημοκρατία (…) αλλά υπάρχει ένα όριο».
Ασφαλώς. Υπάρχει το όριο που θέτει ο νόμος (δεν μπορείς να συκοφαντείς ή να βρίζεις τον άλλον), ένα κοινωνικό ήθος (δεν κρίνεις τον άλλο για την προσωπική του ζωή ή προτιμήσεις) ή έστω κάποιας μορφής δεοντολογία (παρ’ όλο που τη δεοντολογία τη θυμούνται συνήθως οι αριστεροί όταν τους την πέφτουν άλλοι).
Πουθενά όμως δεν έχω ακούσει στην ιστορία της ανθρωπότητας ότι υπάρχει όριο στην κριτική το οποίο θέτει ο… κρινόμενος!
Μόνο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα τα όρια της κριτικής στο καθεστώς ορίζονται από το καθεστώς.
Θα μου πείτε ότι η αδιανόητη αυτή διατύπωση ενός Πρωθυπουργού δημοκρατικής χώρας μπορεί να ήταν απλώς ατυχής.
Δεν ήταν. Είναι η σκέψη του. Η αντίληψη που κουβαλάει για τα πράγματα.
Το ίδιο πνεύμα τον έκανε να εκνευρίζεται, να φωνάζει και να χειρονομεί σε μια άδεια αίθουσα του Ευρωκοινοβουλίου όταν ασκήθηκε ελαφρότατη και μάλλον ήπια κριτική στα πεπραγμένα του.
Είναι δυστυχώς μια δυσανεξία που δεν εμπίπτει στον δημοκρατικό πολιτικό πολιτισμό.
Υπενθυμίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πριν ακόμη γίνει κυβέρνηση αλλά και μετά πολιτεύθηκε στοχοποιώντας τα μέσα ενημέρωσης που δεν μπορούσε να ελέγχει ή που δεν μπήκαν σε συναλλαγή μαζί του: το Mega, «Το Βήμα» και «Τα Νέα» (με την παλαιότερη και τη σημερινή ιδιοκτησία τους), τον Σκάι και άλλα.
Χρησιμοποίησε όλες τις μεθόδους για να τα καθυποτάξει με το άλλοθι (που χρησιμοποίησε και ο Πρωθυπουργός στη ΔΕΘ) της «στρατευμένης προπαγάνδας», της «παραπληροφόρησης» ή της «χειραγώγησης».
Λες κι έπρεπε να πάρουν την άδειά του για ό,τι εκτιμούν ή εκστομίζουν – ιδίως μάλιστα όταν εκ των υστέρων δικαιώθηκαν πλήρως στις εκτιμήσεις τους!
Τελευταία επινόηση, τα fake news – οι «ψευδείς ή κατασκευασμένες ειδήσεις» στη γλώσσα μας… Τις οποίες βεβαίως θυμήθηκαν στην κυβέρνηση αφού πρώτα έστρωσαν πλουσιοπάροχα τον δρόμο του ΣΥΡΙΖΑ για την εξουσία!      Η επιδίωξη είναι καταφανής. Οπως πρόσταζε και το κομματικό Left gr. τις ημέρες της καταστροφής στο Μάτι: «Επιτέλους… Σκάστε!» (1/8).
Αδικος κόπος.
Οσο υπάρχουν κανονικά Μέσα και κανονικοί δημοσιογράφοι, θα απαντούν με τη δουλειά τους «δεν πρόκειται να σκάσουμε ποτέ!». Είναι στη φύση τους.
Και γι’ αυτό στην κυβέρνηση θα συνεχίσουν να σκούζουν και να εκτίθενται.

Ενας μικρός ανόητος

O επίτροπος Μοσκοβισί είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αποτυχημένος πολιτικός στη Γαλλία, διορίστηκε στις Βρυξέλλες από τον Φρανσουά Ολάντ περίπου ως διαφυγή.
Εκεί ανακάλυψε «τον φίλο μου Αλέξη Τσίπρα» – συνεπώς «δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι»…
Ακουσε τα σχολιανά του από τον Μητσοτάκη που θεωρεί ότι παίζει παιχνίδι στην Ελλάδα υπέρ του φίλου του.
Και βγήκε προχθές να μας πει ότι εντόπισε «πολλούς μικρούς Μουσολίνι» στη νόμιμη ιταλική κυβέρνηση.
Δεν ξέρω ποιος επέτρεψε σε έναν απερχόμενο επίτροπο να κάνει φτηνή μικροπολιτική. Αλλά αν τον ενοχλούν όντως οι «πολλοί μικροί Μουσολίνι» θα έπρεπε να καταλάβει ότι τέτοια φαινόμενα δεν αντιμετωπίζονται από «έναν μικρό ανόητο».