Είναι λάθος ο δρόμος που αμφισβητεί τη συνταγματική τάξη στο όνομα κάποιας παραταξιακής επιλογής και μάλιστα παραμονές εκλογών.
Είναι λάθος ο δρόμος που χρησιμοποιεί το Κοινοβούλιο ως κομματική μέθοδο λίγες εβδομάδες πριν το επανεκλέξουμε.
Είναι λάθος ο δρόμος των αστήρικτων καταγγελιών που χωρίζει κόμματα και πολιτικούς αρχηγούς σε «εκβιαστές» και «εκβιαζόμενους», σε «ύποπτους» και «ανύποπτους».
Είναι λάθος ο δρόμος συγχρωτισμού της πολιτικής με ύποπτα και αμφιλεγόμενα κέντρα επιρροής εντός και εκτός Ελλάδας, υπονόμους και υποκόσμους, όταν έρχεται η στιγμή της ελεύθερης δημοκρατικής κρίσης.
Και αυτός ο δρόμος είναι λάθος διότι καταλήγει κατήφορος.
Απέναντι στις όποιες ολιγωρίες, αστοχίες ή αποτυχίες μιας κυβέρνησης, ο λάθος δρόμος που επιλέγει η αξιωματική αντιπολίτευση είναι κατηφορικός.
Διότι τελικά σε ένα νοσηρό και τοξικό σκηνικό δεν αναδεικνύονται ούτε κρίνονται οι ολιγωρίες, οι αστοχίες και οι αποτυχίες όπως θα ήταν δημοκρατικά φυσιολογικό. Αμφισβητείται συνολικά η πολιτική νομιμοποίηση του αντιπάλου.
Κι αυτό αποτελεί καταφανή άρνηση της ίδιας της δημοκρατίας, όπου κανείς δεν χρειάζεται τη νομιμοποίηση κανενός. Ολοι διαγωνίζονται πολιτικά στο ίδιο πλαίσιο της ίδιας νομιμοποίησης που παρέχει η δημοκρατία.
Ο λάθος δρόμος που οδηγεί στον κατήφορο, ο κατήφορος που οδηγεί στην τοξικότητα, η τοξικότητα που οδηγεί στην αμφισβήτηση της δημοκρατίας, δεν αποτελούν θεμιτές ούτε στοιχειωδώς κατανοητές επιλογές σε μια δημοκρατική χώρα.
Είναι μάλλον μια προκαταβολική διαχείριση ήττας όταν γίνεται ορατό ότι η επόμενη μέρα θα είναι δυσβάσταχτη για τους ηττημένους. Ετσι υποδύονται τη δημοκρατία ώστε να παραστήσουν την ήττα τους δική της.
Η απόγνωση είναι κακός σύμβουλος στην πολιτική.
Ακόμη και έτσι όμως η μετατροπή του εκλογικού ανταγωνισμού σε μια κλωτσοπατινάδα μεταξύ «εκβιαστών» και «εκβιαζομένων», βουλευτών μερικής απασχόλησης και υποψηφίων πλήρους ασυνειδησίας, «αντιδημοκρατών της πλάκας» και «δημοκρατών του Τριωδίου» θα ήταν ίσως μια παρωδία της δημοκρατίας, αν δεν ήταν κυρίως μια παρωδία της πολιτικής.
Και αν η διαχείριση της ήττας περιοριστεί στα μοιρολόγια των ηττημένων, μικρό το κακό. Κάποιοι θα φύγουν, κάποιοι θα έλθουν, μηδενική ζημιά για τον τόπο.
Αν όμως ο λάθος δρόμος οδηγεί στην αμφισβήτηση της ίδιας της ήττας και ακόμη χειρότερα των εκλογών που την κατέγραψαν, τότε ο κατήφορος προμηνύεται πολύ πιο επικίνδυνος.
