Φαίνεται πως ο Πρωθυπουργός της χώρας τα έχει λίγο μπερδεμένα στο μυαλό του τα πράγματα όσον αφορά τους θεσμούς, τη φύση και τη λειτουργία τους. Οι θεσμοί είναι, και κυρίως πρέπει να είναι, στο διηνεκές ακατάλυτοι. Να μην υπόκεινται σε αλλοιώσεις, στρεβλώσεις, ερμηνείες, κατά το δοκούν. Κατά πως δηλαδή διευκολύνεται κάθε φορά στην άσκηση της διακυβέρνησης εκείνος που κατέχει την εξουσία. Οι θεσμοί πρέπει να είναι βράχοι, αμετακίνητοι. Σκληροί και απρόσβλητοι.
Ο Πρωθυπουργός, πάλι, θεωρεί ότι οι θεσμοί είναι σαν παιδικό παιχνίδι. Που υφίσταται τα πάνδεινα στα χέρια ενός παιδιού προτού καταλήξει ακρωτηριασμένο και άχρηστο στον κάδο των σκουπιδιών. Μοιάζει επίσης να πιστεύει ότι αν οι θεσμοί δεν μας διευκολύνουν, τόσο το χειρότερο για τους θεσμούς.
Δεν πρόκειται για υπερβολές. Πρόκειται για μια πρώτη αποτίμηση της αιφνιδιαστικής και εκτός κάθε λογικής σε αυτή τη φάση κίνησης του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα να ανοίξει τη συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση. Αφησε να περάσουν σχεδόν τέσσερα χρόνια από την ημέρα που ανήλθε στην εξουσία, και ανοίγει τώρα θέμα αναθεώρησης του συνταγματικού χάρτη της χώρας, τώρα που διανύει – και όχι κάτω από τις καλύτερες των συνθηκών – τον τελευταίο χρόνο του στον πρωθυπουργικό θώκο.
Γιατί το κάνει; Διότι επιδιώκει να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση από τα καυτά προβλήματα του τόπου και να την οδηγήσει σε θεωρητικούρες χωρίς τέλος, που συνήθως προκαλούν τα πιο βαθιά χασμουρητά.
Είναι βέβαιο ότι παίζει με το Σύνταγμα. Είναι ακόμη πιο βέβαιο ότι παίζει και με τους θεσμούς, λες και πρόκειται για παιδικά αυτοκινητάκια. Και ακούγεται απίθανο, αλλά αυτός ο πρωθυπουργός φλερτάρει με την ιδέα και της έμμεσης αλλαγής του πολιτεύματος – αν τελικά περάσει η άποψή του για εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας διά καθολικής ψηφοφορίας (ώστε να μη διαλύεται η Βουλή και προσφεύγει η χώρα σε πρόωρες εκλογές λόγω αδυναμίας των πολιτικών δυνάμεων να συμφωνήσουν σε κοινό υποψήφιο). Διότι θα εκλέγεται πρόεδρος με τον τρόπο που εκλέγονται οι ανώτατοι άρχοντες σε χώρες με πολίτευμα Προεδρική Δημοκρατία, ενώ το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Δημοκρατία και οι αρμοδιότητες του Προέδρου ελάχιστες.
Το αστείο είναι ότι βάζει στην αναθεώρησή του προοδευτικό πρόσημο. Αλλά ούτε το άρθρο 16 περί μη κρατικών πανεπιστημίων τολμάει να αγγίξει, ούτε τον πραγματικό χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας προωθεί. Γιατί είναι δέσμιος, όμηρος πραγματικός, αφενός των συντεχνιών και αφετέρου της ηγεσίας της Εκκλησίας. Για ποια προοδευτικότητα μπορεί να ομιλεί;
