«Για ποιον λόγο ήρθατε σε αυτόν τον κόσμο, δεν το εξετάζω. Ηρθατε όμως. Τουλάχιστον στη διάρκεια που είστε εδώ, κοιτάξτε να περάσετε καλά». Η ηχογραφημένη φωνή του Γιάννη Μπουτάρη αντήχησε στον αύλειο χώρο του Δημαρχείου της Θεσσαλονίκης την ημέρα της πολιτικής του κηδείας την περασμένη Τρίτη. Ο Μπουτάρης, άνθρωπος με χίλιες ιδιότητες, επιχειρηματίας, οινοπαραγωγός, δήμαρχος, αιώνια ενεργός πολίτης, υπήρξε φάρος λαμπρός για την πόλη και τη χώρα του.
Τον Ιούνιο του 2014 στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης είδα τον δήμαρχο Μπουτάρη να παρακολουθεί παρέα με τους φίλους του, από τις πρώτες θέσεις, τη συναυλία του Μπομπ Ντίλαν. Ο Μπουτάρης είχε κλείσει τα 72, ο Ντίλαν τα 73. Ανήκαν στην ίδια γενιά, αγαπούσαν με πάθος το ροκ εν ρολ, είχαν μεγαλώσει με αυτό, ο κόσμος είχε και στους δύο κολλήσει, από πάντα, την εύκολη ταμπέλα του «αντισυμβατικού». Ο Μπουτάρης δεν άκουγε τον Ντίλαν ως άρχων του δήμου της Θεσσαλονίκης, τον απολάμβανε γιατί δεν θα μπορούσε να λείπει από ένα γεγονός όπου οι άνθρωποι περνούν ωραία.
Την ημέρα του θανάτου του Μπουτάρη, οι βρετανικοί «Τimes» δημοσίευσαν ένα μακροσκελές άρθρο με τίτλο «Τι κινητοποιεί τον Μπομπ Ντίλαν στα 83 του;» με αφορμή τις τρεις sold out συναυλίες του, στο Αλμπερτ Χολ του Λονδίνου. Για έναν σεσημασμένο «ντιλανολόγο», όπως εγώ, δεν ετίθετο ερώτημα. Ο Ντίλαν που είδα και άκουσα στη σκηνή του θεάτρου La Seine Musicale, στα τέλη Οκτωβρίου στο Παρίσι, έδωσε την απάντηση όπως ξέρει, τραγουδώντας το «I contain multitudes» – «Περιέχω πολλαπλότητες», ένα τραγούδι που εμπνεύστηκε από έναν στίχο του αμερικανού ποιητή Ουίλιαμ Μπλέικ.
Δεν θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε τι κινητοποιεί ανθρώπους όπως τον Ντίλαν και τον Μπουτάρη να εξακολουθούν να είναι ενεργοί και να προσφέρουν σπουδαία πράγματα μέχρι «τας δυσμάς του βίου». Θα έπρεπε να αναρωτηθούμε γιατί δεν έχουμε περισσότερους σαν αυτούς. Ανθρώπους πολυσχιδείς, πολύπλοκους, ανθρώπους με πολλούς εαυτούς και πτυχές, οι οποίοι δεν έχουν ανάγκη από καμία θεωρία ταυτοτήτων, από κανενός είδους προσδιορισμό, κανενός είδους εμμονικό ακτιβισμό, για να αποδείξουν την αξία τους και τη χαρά που δίνουν στους γύρω τους. Ανθρώπους που δεν εξετάζουν για ποιον λόγο ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο – αν και σίγουρα το ερώτημα τους έχει απασχολήσει. Ανθρώπους που ζώντας εδώ, «κοιτούν να περάσουν καλά», προσφέροντας γενναιόδωρα το έργο και την τέχνη τους σε όλους.
