Και το αστέρι στον ουρανό; Αν στη βάφτιση εμφανίστηκε ένα λαδωμένο σημάδι, λογικά μιλώντας, δεν θα έπρεπε να είχε εμφανιστεί και ένα συμπαντικό στη γέννηση; Τι μας κρύβουν;
Μας κρύβουν αυτό που δεν κρύβεται. Μήπως δεν είπε στα έξι του χρόνια στον ενεό πατέρα του, έναν ταπεινό έμπορο ναυτιλιακών χρωμάτων, πως «μια μέρα θα γίνω πρωθυπουργός»; Δεν συντελέστηκε τότε το θαύμα μιας εσωτερικής φωνής που εκφράστηκε σαν προφητεία; Ή μήπως δεν εμφανίστηκε ουρανοκατέβατος, εκεί λίγο μετά το σημαδιακό 33ο έτος της ηλικίας, στο πολιτικό στερέωμα;
Τόσο ουρανοκατέβατος ώστε, κατά τας Γραφάς, επέστρεψε στις εσχατιές της οικογενειακής εξορίας για να γεμίσει με τα χειμωνιάτικα τις βαλίτσες του. Εκεί όπου στο μεταξύ είχε τελέσει το «θαύμα των αστακών» με την Osios LLC. Τυχαίο κι αυτό;
Ο πολιτικός μεσσιανισμός του Στέφανου Κασσελάκη απαντάται και σε άλλους θαυματοποιούς της πολιτικής. Από μια άποψη, ο κόσμος είναι γεμάτος, όπως πλούσια είναι και η ιστορία του. Μελετητές, όπως ο Τζέικομπ Τάλμον, εντοπίζουν τις απαρχές του ήδη από το 1789 και την επομένη της Γαλλικής Επανάστασης. Αυτός όμως, του σωτήριου έτους 2023, είναι ο πρώτος που μας συστήνεται με την ευλογία ενός αγίου – έστω και του αγίου Τσαλίκη. Δεν είναι κοσμικός. Και, ω του θαύματος, είναι και «αριστερός».
Εντάξει, δεν είναι. Αν η Αριστερά που έμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει «σοκαρισμένη» από το σωτηριολογικό coming out της νέας του ηγεσίας, τότε εκείνη που τα μάζεψε και έφυγε με τον Αλέξη Χαρίτση και την Εφη Αχτσιόγλου έχει κάθε λόγο να αισθάνεται δικαιωμένη, ακόμη και εάν δεν βρει την πρώτη της δικαίωση στις κάλπες της 9ης Ιουνίου. Τουλάχιστον, δεν ήταν εκεί για να υποστεί το «θαύμα» αυτής της μετάλλαξης του κόμματος.
Το «θαύμα» ωστόσο δεν αφορά μόνο τον χώρο μιας αριστερής πολυκατοικίας. Απλώνεται στον χρόνο με το προαιώνιο ερώτημα που συνοδεύει κάθε μα κάθε θαύμα: Θα κρατήσει πάνω από τρεις μέρες; Με όρους δόμησης, το ερώτημα διατυπώνεται και αλλιώς: Ποιο είναι το «ταβάνι» της εκλογικής επιρροής του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ που τώρα φαίνεται να εξασφαλίζει απλώς την επιστροφή του στο ισχνό 17% της δεύτερης θέσης; Πόσοι ψηφοφόροι ακόμη είναι διατεθειμένοι να μεταβολίσουν τη δυσαρέσκειά τους για την κυβέρνηση σε πίστη για τα θαύματα και τα νάματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Οι μελετητές του φαινομένου λένε πως η ισχύς του πολιτικού μεσσιανισμού βρίσκεται στον προσωποπαγή χαρακτήρα του. Σωστά, κάποιος πρέπει να κάνει τον μεσσία. Εκεί όμως βρίσκεται και η αδυναμία του: ακόμη και η πιο απολιτίκ δήλωση του μεσσία διαβάζεται πολιτικά.
Είναι μια αδυναμία που εντόπισε ακόμη και ο Στέφανος Κασσελάκης, όταν επιχείρησε να πετάξει από πάνω του την πατίνα του «θαύματος» καλώντας από τον τηλεοπτικό άμβωνα κάποιου «πρωινάδικου» να «μην το υπεραναλύουμε». «Το θαύμα είναι άλλο», είπε, «ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να σταθεί στα πόδια του». Και το ορίτζιναλ; Α, απλώς «ζεσταίνει την καρδιά μου να ξέρω ότι υπάρχει ένας δεσμός με έναν πρόσφατο άγιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι αλλάζω την πολιτική στάση τη δική μου ή του κόμματος».
Αυτός ο σπάνιος συνδυασμός Ομολογίας Πίστεως και δήλωσης κομματικών φρονημάτων περιγράφει τις βασικές συντεταγμένες του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ. Και «Ριζοσπαστική Αριστερά» και «Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια». Και «ζευγάς» και «παπάς».
Κάπως έτσι δείχνει να συντηρείται τελικά το θαύμα του αμετάβλητου πολιτικού σκηνικού και μιας κυβέρνησης που φθείρεται πολιτικά αλλά ανακάμπτει δημοσκοπικά. Αυτό κι αν είναι θαύμα. Ο μεσσίας Κασσελάκης να κάνει πολιτικά σχέδια. Και ο Μητσοτάκης, στον ρόλο του θεού της ιστορίας, να γελά.
