Κάθε ανθρώπινη κοινωνία λατρεύει τα δικά της ιδεολογικά τοτέμ και διακατέχεται από δέος ενώπιον συγκεκριμένων απαραβίαστων ταμπού. Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία δεν αποτελεί βεβαίως εξαίρεση αυτού του διαιώνιου κανόνα· θα ήταν μάλιστα ακριβέστερο να υπογραμμιστεί ότι από καταβολής του το ελληνικό κράτος εδράζεται ως επί το πλείστον σε έντονα ιδεοληπτικές και ανένδοτα απαγορευτικές κρηπίδες. Στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης ειδικότερα, όπου σταδιακά οικοδομείται εκ νέου μια ιδιάζουσα κοινωνική συνθήκη που επικαθορίζει εν πολλοίς τη σημερινή κατάσταση στη χώρα μας, εμπεδώνεται οριστικά η ακραία αίσθηση ότι ένας υπερμεγέθης και άκρως φιλεργατικός δημόσιος τομέας αποτελεί θεμελιώδες συστατικό στοιχείο της ελληνικής κρατικής οντότητας εν αντιθέσει προς έναν ιδιωτικό τομέα, στον οποίο ο εργαζόμενος όχι μόνο δεν αμείβεται ικανοποιητικά, αλλά επίσης πέφτει συχνότατα θύμα ανοίκειας εκμετάλλευσης από στυγνούς εργοδότες.
Συνεπώς, παρά τις ομολογουμένως καταστροφικές αγκυλώσεις της πελατειακής οικονομίας, η τοτεμική αφοσίωση στην κρατικοδίαιτη επαγγελματική αποκατάσταση και η εμμονική συνδικαλιστική υπεράσπιση κάθε ρήτρας που αναστέλλει αξιοκρατικές ιεραρχήσεις και αδιάβλητες διαδικασίες μετασχηματίστηκαν βαθμηδόν σε τυφλή κομματική προπαγάνδα και ασυγκράτητη συνθηματική μισαλλοδοξία. Ανάγκη λοιπόν είναι να καταστεί σαφές ότι στη σύγχρονη ιστορική διαδρομή του ο ίδιος ο ελληνικός λαός ήταν αυτός που ουσιαστικά επέλεξε ένα κομματικό σύστημα, το οποίο κλήθηκε εκ των πραγμάτων να εναγκαλισθεί βαθύτατες κοινωνικές στρεβλώσεις και να εκφράσει, εν είδει παραπειστικού προγραμματικού λόγου, θυμικούς αυτοματισμούς και ιδιοτελείς μικρόνοιες όλων ανεξαιρέτως των κοινωνικών και επαγγελματικών τάξεων, προκειμένου να διασφαλίσει τη δική του περιπόθητη μακροημέρευση με όσα πλεονεκτήματα και προνόμια αυτή ευλόγως συνεπάγεται.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
