Οι πρώτες προκριματικές εκλογές για το προεδρικό χρίσμα σηματοδοτούν το επίσημο άνοιγμα του αμερικανικού εκλογικού κύκλου του 2024. Η Αϊοβα στις 15 Ιανουαρίου για τους Ρεπουμπλικανούς και το Νιου Χάμσιρ στις 23 Ιανουαρίου για τους Δημοκρατικούς αποτελούν την είσοδο στην τελική ευθεία μιας αναμέτρησης που ήδη προδιαγράφεται ως μία από τις πιο σημαντικές και αμφίρροπες των τελευταίων δεκαετιών.
Πέρα από το γεγονός ότι έρχεται στον απόηχο μιας δεκαετίας κρίσεων (που μπορεί να διαβαστεί ενδεχομένως και ως μία μόνιμη δομική κρίση εδρασμένη στην αρχιτεκτονική του πρώιμου 21ου αιώνα) αντικατοπτρίζει την αντίθεση του διαμορφωμένου νατιβιστικού τραμπισμού με την ανανεωμένη δημοκρατική πρόταση, η οποία εκφράστηκε κυρίως στο πρόγραμμα Build Back Better. Η οξύτατη πολιτική αντιπαράθεση επιτείνεται ωστόσο από το θεσμικό, κοινωνικό και πολιτισμικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο φαίνεται να αναπτύσσεται.
Στη διάρκεια του 20ού αιώνα το αμερικανικό πολιτικό σύστημα κινήθηκε προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της εκτελεστικής εξουσίας με αποτέλεσμα η περίφημη διάταξη «ελέγχων και ισορροπιών» που διασφάλιζαν ο νομοθετικός και ο δικαστικός βραχίονας να αποδυναμωθεί. Μεταξύ προοδευτικών και συντηρητικών η ανταλλαγή ιδεών και η τακτική παλαιότερα συνάντηση σε έναν μέσο χώρο συναίνεσης σταδιακά μετατράπηκε σε περιχαράκωση (ιδιαίτερα εύγλωττη στη χάραξη των εκλογικών περιφερειών με αποκλειστικά κομματικά κριτήρια προκειμένου να διασφαλιστούν «μπλε» και «κόκκινες» έδρες κατά περίπτωση) που έλκει μεν την καταγωγή της από το παρελθόν, το Νιου Ντιλ και τη Μεγάλη Κοινωνία, την ανάδυση του Νίξον και τη συντηρητική επανάσταση του Ρέιγκαν, βλέπει όμως τον αντίπαλο με όρους ηθικής απαξίας.
Η πόλωση στο εσωτερικό της αμερικανικής κοινωνίας είναι τέτοια ώστε το φάσμα ενός «εμφυλίου πολέμου» να συζητείται ακόμη και εκτός εισαγωγικών έπειτα από την 6η Ιανουαρίου 2021 και την επίθεση των οπαδών του Τραμπ στο Καπιτώλιο. Αν όλα αυτά έχουν νόημα για εμάς στην Ευρώπη, δεν είναι επειδή οι ΗΠΑ παραμένουν η ηγέτιδα δύναμη της Δύσης· είναι γιατί δεν έχει πάψει να ισχύει η αποστροφή του μείζονος πολιτικού δοκιμίου του Αλεξίς ντε Τοκβίλ από το 1840: «Ομολογώ ότι στην Αμερική είδα κάτι περισσότερο απ’ την Αμερική· αναζήτησα εκεί μια εικόνα της δημοκρατίας, των ροπών της, του χαρακτήρα της, των προλήψεων και των παθών της».
