Φαινομενικά ήταν ο τέλειος σύζυγος. Δεν ήταν ο «άλλος», ο ξένος, ο «αλλοδαπός», ο κοινός εγκληματίας, ο διαφορετικός από εμάς. Η περίπτωση του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου απέδειξε για άλλη μια φορά ότι δεν χρειάζεται να δημιουργούμε θεωρίες συνωμοσίας περί τεράτων. Το πραγματικό κακό μπορεί να βρίσκεται δίπλα μας, να παίρνει το πρόσωπο του καλού παιδιού, του ευγενικού γείτονα, για τον οποίο είμαστε σίγουροι πως το αξιακό του φορτίο δεν θα του επέτρεπε ποτέ να κάνει «κάτι τέτοιο». Η δολοφονία στα Γλυκά Νερά έφερε – και πάλι – στην επιφάνεια το ζήτημα της γυναικοκτονίας. Ο Μπάμπης, και ο κάθε Μπάμπης, σκότωσε γιατί μπορούσε, γιατί ήταν σε θέση ισχύος, γιατί η σύντροφός του ήταν κτήμα του. Το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Ισότητας δίνοντας τον ορισμό της γυναικοκτονίας αναφέρει: «δολοφονία γυναικών και κοριτσιών που διαπράττεται εξαιτίας του φύλου τους». Στην Ελλάδα ο όρος γυναικοκτονία ακούστηκε τα τελευταία χρόνια με αφορμή, κυρίως, τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη. Με όλον το σεβασμό που χρειάζεται η προσέγγιση του θέματος ως προς το νομικό του υπόβαθρο, το πρόβλημα είναι εδώ και χρειάζεται να το κοιτάξουμε κατάματα για να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
