Τη λέξη εταιρεία στον τίτλο θα έπρεπε να την είχα γράψει με κεφαλαίο. Γιατί είναι μια πολύ Μεγάλη Πολυεθνική Εταιρεία – η μόνη στον χώρο της παγκόσμια. Από εκείνες που ορθώνονται τεράστιες. Μυρμήγκια στα πόδια τους οι πελάτες. Οχι μόνο λόγω μεγέθους – αλλά και λόγω αριθμού. Μυριάδες μυρμήγκια. Οργιζόμαστε για το δαιδαλώδες, σκοτεινό και χαώδες κράτος, όπου ο πολίτης ταλαιπωρείται, καταπιέζεται και εκμηδενίζεται μέσα σε γραφειοκρατικούς λαβύρινθους. Δεν διαφέρουν όμως και πολύ από το κράτος αυτές οι μεγάλες πολυεθνικές.
Η εταιρεία, στην οποία αναφέρομαι, αποδείχθηκε χειρότερη από κράτος. Είναι εντελώς απρόσιτη. Ακόμα και το πιο κακοοργανωμένο υπουργείο έχει ώρες προσέλευσης για το κοινό. Θα κουραστείς, θα πήξεις αλλά κάποτε θα μιλήσεις με κάποιον αρμόδιο. Εδώ αποκλείεται.
Υπάρχει βέβαια ένα «τηλεφωνικό κέντρο εξυπηρέτησης πελατών». Σου ζητούν προκαταβολικά συγγνώμη διότι οι συνεργάτες είναι ήδη απασχολημένοι. Σε διαβεβαιώνουν ότι είσαι σε γραμμή προτεραιότητας. Μετά από ώρες αναμονής, βλαστημάς και την προτεραιότητα και την εταιρεία, και κλείνεις το τηλέφωνο. Αν δεν σου το κλείσουν πρώτοι αυτοί.
Αλλά και αν τελικά ανοίξει η θύρα του Παραδείσου και αξιωθείς να μιλήσεις με «εκπρόσωπο» η πιθανότητα είναι ότι δεν θα γίνει τίποτα. Θα ενδιαφερθεί, θα υποσχεθεί ότι θα φροντίσει το θέμα και όταν θα έχει αποτέλεσμα θα σε πάρει τηλέφωνο. Συνήθως δεν σε παίρνει ποτέ.
Ως εδώ είμαι βέβαιος πως η ιστορία σάς είναι γνωστή. Πως την έχετε ζήσει αρκετές φορές στο πετσί σας. Οταν την αφηγούμαι, όλοι ταυτίζονται και την αναγνωρίζουν. (Το ενδιαφέρον είναι ότι ο καθένας την αποδίδει σε άλλη εταιρεία. Φαίνεται ότι η οδύσσεια της κακής εξυπηρέτησης είναι πολύ διαδεδομένη στη χώρα μας.)
Η διαφορά με τη δική μου ιστορία είναι μία αλλά σημαντική. Ολες οι άλλες παρόμοιες ταλαιπωρίες που ξέρω (είτε τις έζησα εγώ είτε άλλοι) κάποτε τελειώνουν. Συνήθως με χάπι εντ. Μερικές φορές και με διαζύγιο.
Η δική μου όμως δεν εξελίσσεται. Επαναλαμβάνεται, επί μήνες. Κι έτσι που πάει, φαίνεται πως δεν θα τελειώσει ποτέ. Η Μεγάλη Εταιρεία είναι πάροχος. Πουλάει τηλεφωνικές και διαδικτυακές υπηρεσίες. Πριν από μερικά χρόνια μάς είχε κάνει μια προσφορά για μία τηλεφωνική σύνδεση, μαζί με δικτυακή ADSL στα 24 Μbps. Η τιμή ήταν καλή, τη δεχθήκαμε.
Βέβαια η διαδικτυακή σύνδεση ήταν αργή και σπάνια έφτανε τη μισή της ονομαστική ταχύτητα. Ετσι, όταν μας έγινε η πρόταση να αναβαθμίσουμε τη σύνδεση σε VDSL, που θεωρητικά φτάνει τα 50 Mbps, δεχθήκαμε, παρ’ όλη την επιβάρυνση.
Η εγκατάσταση έγινε. Αποκτήσαμε πιο γρήγορο Διαδίκτυο – αλλά ξαφνικά δεν είχαμε σταθερό τηλέφωνο. Αλλάχτηκε το ρούτερ – καμία διαφορά.
Από τότε έχουν περάσει τέσσερις μήνες. Η τηλεφωνική σύνδεση επανήλθε ύστερα από μία εβδομάδα αλλά χάθηκε την επόμενη. Εκτοτε σταθερό τηλέφωνο έχουμε με διαλείμματα εβδομάδων, εκτός από τις τελευταίες μέρες, όπου έχουμε περάσει τρεις εβδομάδες χωρίς σταθερό (ευτυχώς που υπάρχουν τα κινητά!).
Αυτά που αδυνατώ να περιγράψω είναι οι ατέλειωτες ώρες αναμονής προκειμένου να αναγγείλουμε κάθε νέα βλάβη στο Κέντρο Εξυπηρετήσεως (!) Πελατών, τις εξοργιστικές υποσχέσεις που ουδέποτε τηρούνται (θα σας πάρω ανυπερθέτως αύριο το πρωί – και δεν σε παίρνει ποτέ!), τις τεχνολογικά αφελείς εξηγήσεις για τις επαναλαμβανόμενες βλάβες. Ζητήσαμε ακόμα να εξετάσουμε την περίπτωση καλωδιακής σύνδεσης (Cable to home) δεδομένου ότι οπτική ίνα της ίδιας εταιρείας έχει φτάσει στον γείτονά μας. Μας υποσχέθηκαν ότι θα μας πάρουν την άλλη μέρα. Οσο πήραν εσάς…
Και τώρα τι κάνω; Τα καταστήματα δηλώνουν αναρμόδια. Τα γραφεία (πήγα και εκεί!) φρούρια απόρθητα. Να απευθυνθώ σε δικηγόρο; (Εξοδα και τρεχάματα.) Να διακόψω το συμβόλαιο; Αλλά θα μείνω χωρίς Internet – και πού θα γράφω το μπλογκ; Κάφκα!
Πρέπει να πω ότι ποτέ δεν έχω νιώσει τέτοιο φτύσιμο κατά πρόσωπο. Πλήρης αδιαφορία και περιφρόνηση, για το μυρμήγκι που έχει το θράσος και την αξίωση να ζητάει – τι; Αυτό που πληρώνει!
