Η δεκαετία 1940-50 υπήρξε για την ελληνική κοινωνία μια εποχή μεγάλων πολιτικών και πολεμικών γεγονότων (είσοδος της χώρας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατοχή από τα αξονικά στρατεύματα και Αντίσταση, διολίσθηση μετά την απελευθέρωση σε ολοκληρωτικό εμφύλιο πόλεμο). Μια τόσο σημαντική, διαιρετική και πολυαίμακτη περίοδος ήταν αναμενόμενο να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τόσο τη δημόσια και τη θεσμική μνήμη αλλά και να συνιστά πεδίο πολλαπλών και αντιφατικών ερμηνειών ως προς την ιστορική πλαισίωση των γεγονότων. Μέχρι τουλάχιστον το 1974, την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας και της συνεπακόλουθης ιδεολογίας της εθνικοφροσύνης, η νικήτρια πλευρά του Εμφυλίου ήταν αυτή που κυριαρχούσε.
Το σχήμα των νικητών έκανε λόγο για τη θεωρία των «τριών γύρων» της απόπειρας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας να κυριαρχήσει πολιτικά στη χώρα. Mε τους δυο πρώτους «γύρους» να τοποθετούνται αντιστοίχως στις εμφύλιες συγκρούσεις της Κατοχής και στα Δεκεμβριανά, η γραμμική αυτή λογική θεωρούσε ότι ο «συμμοριτοπόλεμος» και ο αγώνας του 1946-49 ήταν ουσιαστικά αναπόφευκτος. Θεωρούνταν ως ένας αγώνας υπέρ «βωμών και εστιών» του έθνους εναντίον της επιβουλής από τον «διεθνή κομμουνισμό» και τον «σλαβισμό», με στόχους την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας και της παραμονής της στο δυτικό στρατόπεδο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
