Το «ανήκουστο» για μια στάρλετ

Ο μύθος του Χόλιγουντ θέλει τις νεαρές γυναίκες της χρυσής εποχής να συρρέουν στη Μέκκα του κινηματογράφου με όνειρα άφθαστης επιτυχίας. Η σκληρή πραγματικότητα τις θέλει να προσγειώνονται απότομα σε ταπεινές δουλειές σερβιτόρας ή δακτυλογράφου. Η Στέλα Στίβενς, σκηνικό όνομα της Εστέλ Κάρο Εγκλστον από το Γιαζού Σίτι του Μισισιπή, δεν ανήκει ούτε στη μία ούτε στην άλλη κατηγορία. Κάτοχος της Χρυσής Σφαίρας το 1959 για την πρώτη της ταινία με τίτλο «Ενα τραγούδι για σένα», έγινε γνωστή σε κωμωδίες στο πλευρό του Τζέρι Λιούις στο «Δάσκαλος για κλάματα» (1962) και του Ντιν Μάρτιν στο «Ειδικός πράκτωρ ΚΖ-2: Επιχείρηση Στριπτίζ» (1966). Στάρλετ που υπήρξε Playmate του μήνα στο «Playboy» το 1960, κατηγοριοποιήθηκε άμεσα ως σύμβολο του σεξ. Για άλλες αυτή μπορεί να ήταν αποδεκτή εικόνα που θα μεταφραζόταν σε άνετη καριέρα, η Στίβενς όμως υπήρξε απρόθυμο σύμβολο. Δοκίμασε να ξεφύγει από την τυποποίηση με ταινίες όπως «Οταν ο πόθος προστάζει» του Τζον Κασσαβέτη (1961) και «Η μπαλάντα του Κέιμπλ Χογκ» (1970), μάταια όμως. «Εχω παίξει πολλές πόρνες. Αποφοίτησα από πόρνη σε μαντάμ» θα έλεγε για έναν ρόλο της πολλά χρόνια αργότερα. Το χολιγουντιανό σύστημα δεν ανεχόταν την έξοδο από την κατηγοριοποίηση. Οταν στα τέλη της δεκαετίας του ’60, έπειτα από πολλές παρόμοιες εμφανίσεις, η Στίβενς είχε την ιδέα να σκηνοθετήσει μια μαύρη κωμωδία, αντιλήφθηκε ότι ήταν ανήκουστο για μια γυναίκα: ο ανδρικός πληθυσμός των ανώτερων στουντιακών στελεχών τη διαβεβαίωνε για το πόσο κουραστικό ήταν. «Εγινα γλάστρα του σεξ», μετέφραζε η ίδια τη συμπεριφορά αυτή το 1994, «και από τη στιγμή που έγινα γλάστρα δεν υπήρχε τίποτα που να μπορώ να κάνω για να ξεφύγω». Θα πραγματοποιούσε τελικά τη φιλοδοξία της, περιστασιακά όμως, για ένα ντοκιμαντέρ το 1979 και μία κωμωδία το 1989. Πείσμων και εργατική, δήλωνε ως το 1998 «ακόμη περιμένω να με ανακαλύψουν». Ειρωνικά, ήταν η χρονιά που το «Playboy» θα την κατέτασσε 27η μεταξύ των πιο σέξι πρωταγωνιστριών του 20ού αιώνα, μία θέση μόλις πίσω από τη Σάρον Στόουν.