Το «αναπληρωματικό κορίτσι»

Μπάρμπαρα Μάλεν (3 Ιουνίου 1927 – 12 Σεπτεμβρίου 2023)

Το πρότυπο της γυναικείας ομορφιάς στη δεκαετία του ’40 οριζόταν από χολιγουντιανές θεές όπως η Ρίτα Χέιγουροθ και η Λάνα Τάρνερ και αμφισβήτησή του δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Παραδόξως, ωστόσο, το 1947 η «Vogue» θα πρόβαλλε την εικόνα μιας λεπτεπίλεπτης, αιθέριας ύπαρξης, ελκυστικής αλλά όχι σαγηνευτικής με τα συμβατικά μέτρα. Η Μπάρμπαρα Μάλεν, «αναπληρωματικό κορίτσι» από το Λονγκ Αϊλαντ, κέρδισε τη θέση της στη φωτογράφηση γιατί ήταν η μόνη που μπορούσε να χωρέσει στο εξαιρετικά στενό φόρεμα που ήταν διαθέσιμο – και χάρη σε αυτό έγινε η πρωτοπόρος ενός διαφορετικού μεταπολεμικού κλίματος στη μόδα. «Δεν ήμασταν κάτι ιδιαίτερο», θα έλεγε εκείνη με μετριοφροσύνη για την ίδια και τις ομόλογές της. «Κανένας δεν ήξερε το όνομά μας, κανένας δεν μας σφύριζε στον δρόμο. Ημασταν όμως νέες, ήμασταν λεπτές και ήμασταν φοβερά τυχερές». Με κορμοστασιά μπαλαρίνας, χαμαιλεοντική ποιότητα και «βρώμικο στόμα», κατά τον φωτογράφο Γουίλιαμ Κλάιν, για τον οποίο, όπως και για τους Ρίτσαρντ Αβεντον και Νόρμαν Πάρκινσον, πόζαρε τακτικά, η Μάλεν έκανε μια μεγάλη καριέρα στη δεκαετία του ’50, για να μετακομίσει αργότερα στο Παρίσι, να γίνει φίλη της Κοκό Σανέλ και να συνεχίσει εκεί τη σταδιοδρομία της ως το 1965. Για την εποχή της η φιγούρα της ταίριαζε στα σύγχρονα ενδύματα και στο αίτημα για μια γυναικεία εικόνα λιγότερο τέλεια, πιο κοντά στην καθημερινότητα. Για την ίδια το μόντελινγκ ήταν η φυγή από την καθημερινότητα, «το να αποσπαστείς από το καθημερινό στοιχείο, να είσαι ένα συνηθισμένο κορίτσι αλλά να αισθάνεσαι πιο ψηλά από την πραγματικότητα». Εξαιρετικά προσγειωμένη, ωστόσο, παρατηρούσε τη σύγχρονη μορφή του επαγγέλματός της με επιφυλακτικότητα: ό,τι παλαιότερα ήταν «ένα υπέροχο ατύχημα» οριζόταν πλέον από την επίδειξη της σάρκας και την υπέρμετρη φιλοδοξία. Η Μπάρμπαρα Μάλεν έβλεπε με πραγματιστικούς όρους, χωρίς φτιασίδια, έναν χώρο τον οποίο στην πορεία οι ανάγκες της αγοράς κατέστησαν πολύ πιο επιθετικό από όσο τον γνώρισε εκείνη.