Τέχνη και πολιτική: Ενα τανγκό για δύο;

Εχουν συνυπάρξει ακόμη και ως συγκοινωνούντα δοχεία: Τέχνη και πολιτική έχουν αλληλοτροφοδοτηθεί είτε με την τυφλή στράτευση της πρώτης στη δεύτερη είτε με την εργαλειοποίηση της πρώτης από τη δεύτερη. Αν όμως είναι αλήθεια πως η στρατευμένη Τέχνη έχει καθαγιαστεί, τουλάχιστον σε εκείνες τις περιπτώσεις που υπηρέτησε ανώτερα ιδανικά, είναι εξίσου αλήθεια πως έχει κατηγορηθεί για την άνευ όρων παράδοσή της στους προπαγανδιστικούς σκοπούς της πολιτικής – θυμηθείτε τον Μάνο Χατζιδάκι, ο οποίος δεν κουραζόταν να υπενθυμίζει πως το πρώτο που είχε θεσπίσει υπουργείο Πολιτισμού ήταν το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι.  Η σύντομη αυτή αναδρομή μαρτυρεί πως η σχέση της Τέχνης με την πολιτική δεν ήταν ποτέ απλή. Αυτή ακριβώς η πολυπλοκότητα ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα τόσο με τον αποκλεισμό ρώσων καλλιτεχνών και ρωσικών πολιτιστικών οργανισμών από δυτικές σκηνές όσο και με την κριτική που ασκήθηκε στη διοργάνωση αντιπολεμικών συναυλιών στη χώρα μας ότι κυριαρχεί ένα νεφελώδες αίτημα περί ειρήνης χωρίς σαφή αναφορά στον θύτη και στα θύματα.  Ναι, αυτή η σχέση θα είναι πάντοτε πολύπλοκη και πάντοτε θα επιζητεί τον στοχασμό μας. Αξίζει λοιπόν να αναρωτηθούμε εάν αυτή η σχέση είναι καταναγκαστική, βασανιστική. Ή, για να δανειστεί κανείς από τα χωράφια της Τέχνης, αν είναι σαν το τανγκό που θέλει πάντα δύο…