Οταν μιλάς μια γλώσσα, νεότερη στη σύστασή της ως εθνικής έκφρασης αλλά προφανώς σεβαστή ως γλώσσα ενός λαού, μια γλώσσα που η οικογένεια στην οποία ανήκει έχει την όποια δική της ιστορία, μια γλώσσα που την γράφεις με ένα ευρύτερης χρήσης αλφάβητο στο οποίο γράφονται οι γλώσσες τής ίδιας οικογένειας, όταν η γλώσσα αυτή είναι αναγνωρίσιμη από ειδικούς αλλά και από μη ειδικούς ως προς τις γλώσσες με τις οποίες συγγενεύει, όταν… όταν…, τι ανάγκη έχεις και ποια σκοπιμότητα υπηρετεί να την «βαπτίζεις» με ένα όνομα που ανήκει επί αιώνες σε μια άλλη εθνική γλώσσα, σ’ έναν άλλο λαό, σε μια άλλη χώρα; Δεν υποτιμάς έτσι, πρώτα-πρώτα και στην πράξη, την ίδια σου τη γλώσσα, αναζητώντας και καταφεύγοντας σ’ ένα ξένο όνομα;
Ο προσεταιρισμός
του ονόματος
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
