Συνώνυμη του ακτιβισμού

Κέισι Χέιντεν(31 Οκτωβρίου 1937 – 4 Ιανουαρίου 2023)

Στην ιστορία της δεκαετίας του ’60 το επώνυμο «Χέιντεν» παραπέμπει στον Τομ Χέιντεν, πρωτεργάτη του αντιπολεμικού κινήματος και έναν από τους περίφημους «Επτά του Σικάγου» που δικάστηκαν με την κατηγορία της πρόκλησης ταραχών στη διάρκεια του Συνεδρίου των Δημοκρατικών το 1968. Δεν ήταν όμως εκείνος που στις αρχές του 1960 ανέβηκε στο βήμα του συνεδρίου της αμερικανικής Εθνικής Φοιτητικής Ενωσης και απευθύνθηκε στο κοινό λέγοντας «Δεν μπορώ να πω σε κάποιον που υποφέρει από την αδικία «περίμενε». Ισως εσείς μπορείτε. Εγώ όχι. Και έχοντας αποφασίσει ότι δεν μπορώ να του συστήσω να κάνει υπομονή, πρέπει να συνταχθώ μαζί του». Η 23χρονη Κέισι Χέιντεν, σπουδάστρια Αγγλικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας και παιδί του βαθέος Νότου, γνώρισε την αποθέωση από το πλήθος και αναδείχθηκε σε πρωτοπόρο του φοιτητικού κινήματος. Στα δύο χρόνια του γάμου της με τον Τομ Χέιντεν, από το 1961 ως το 1963, προτού αυτός γνωρίσει τη Τζέιν Φόντα η οποία θα γινόταν η δεύτερη σύζυγός του, υπήρξαν ένα εμβληματικό ζευγάρι αγωνιστών για τα πολιτικά δικαιώματα παίρνοντας μέρος σε ένα από τα τελευταία «Freedom Rides», δράσεις κατά του διαχωρισμού των λεωφορειακών γραμμών σε φυλετική βάση στις νότιες Πολιτείες. Η ισότητα των φυλών όμως δεν ταυτιζόταν με την ισότητα των φύλων: το 1964 η Κέισι και άλλες ομοϊδεάτισσές της θα έγραφαν ένα ανώνυμο υπόμνημα που θα καυτηρίαζε τον σεξισμό στο εσωτερικό του φοιτητικού κινήματος, την καθήλωση των γυναικών σε γραμματειακές δουλειές και την περιθωριοποίησή τους σε επίπεδο ηγεσίας. Σε ένα διάσημο, επώνυμο αυτή τη φορά, κείμενο έναν χρόνο αργότερα, από κοινού με τη μετέπειτα καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης Μέρι Κινγκ, θα παραλλήλιζαν τη στάση της κοινωνίας έναντι των μαύρων με εκείνη έναντι των γυναικών: και στις δύο περιπτώσεις ίσχυε ο ίδιος σιωπηρός αποκλεισμός από τις δομές της εξουσίας. Τελευταία συμβολή της Χέιντεν στο φοιτητικό κίνημα προτού αποχωρήσει οριστικά το 1965, το υπόμνημα αυτό θεωρείται ως σήμερα ένα από τα θεμελιώδη έργα του δεύτερου κύματος του φεμινισμού. Ως τον θάνατό της η ίδια θα συμμετείχε πάντοτε σε τοπικές κοινωνικές δράσεις και θα επέκρινε σκληρά το «φρούριο Αμερική», μακριά όμως από τη συλλογική ευφορία της ορμητικής εκείνης δεκαετίας.