Το ότι η πολιτική διαμάχη για το Μακεδονικό ανέβηκε πρόσφατα και ως «σχολική παράσταση» σε γυμνάσια και λύκεια είναι είδηση, αλλά το ότι τα σχολεία της χώρας έχουν γίνει hot spot αναβράζουσας αταξίας και απειθαρχίας (ρεπορτάζ του «Βήματος», 17/2/2019) μοιάζει περισσότερο με όψιμη καταγραφή ενός προαναγγελθέντος ατυχήματος. Πού άραγε να βρίσκεται η σκοτεινή ρίζα του κακού; Αντιλαμβάνομαι ότι μια μεγάλη μερίδα εκπαιδευτικών θεωρεί ότι η μακρά οικονομική κρίση και το κοινωνικό-ψυχολογικό της αποτύπωμα έχουν κάνει μετάσταση στον σχολικό χώρο και ότι τα περιορισμένα σωφρονιστικά μερεμέτια που διαθέτουν οι διευθυντές θεραπεύουν την κατάσταση όσο και η ασπιρίνη τη μεταστατική κακοήθεια.
Κλίμα διχασμού και μίσους διαπιστώνει και ο ειδικός γραμματέας της ΟΛΜΕ, ο οποίος όμως επισημαίνει παράλληλα ότι «το υπουργείο Παιδείας έχει προχωρήσει σε μια άνευ προηγουμένου χαλάρωση του σχολείου» με αποτέλεσμα «τον περιορισμό του μορφωτικού-παιδαγωγικού χαρακτήρα του». Αναρωτιέμαι, μιας και δεν διαθέτω άμεσες εμπειρίες, τι είδους χαλαρωτικά έχει υπόψη του και πότε αυτά άρχισαν να χορηγούνται. Και αναρωτιέμαι ακόμη αν είναι ο περιορισμός του μορφωτικού-παιδαγωγικού χαρακτήρα που φέρνει τη χαλάρωση ή το αντίστροφο. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι το σημερινό υπουργείο Παιδείας δεν έχει ειδικότητα στο σφίξιμο των λουριών – κάθε άλλο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
