Τζιμ Μπράουν (17 Φεβρουαρίου 1936 – 18 Μαΐου 2023)
Οπως κάθε άθλημα, το αμερικανικό ποδόσφαιρο έχει τη στρατηγική, τις τακτικές του, τις αθέατες στο γυμνό μάτι λεπτομέρειες που εξασφαλίζουν την επικράτηση. Για τους περισσότερους, όμως, ιδιαίτερα στην εδώ όχθη του Ατλαντικού, το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του είναι η δύναμη. Και ελάχιστοι στην ιστορία του αθλήματος τον 20ό αιώνα την επέδειξαν με τον τρόπο του Τζιμ Μπράουν. Γεννημένος στην ύπαιθρο της Τζόρτζια το 1936, παιδί διαλυμένης οικογένειας, ξεχώρισε στο Πανεπιστήμιο Σίρακιους και διέπρεψε στους Κλίβελαντ Μπράουνς, με τους οποίους κέρδισε ένα πρωτάθλημα το 1964 και ανακηρύχθηκε τρεις φορές καλύτερος παίκτης της σεζόν. Ταχύς όσο και δυναμικός, ο ιδανικός συνδυασμός για τη θέση του fullback, δημιούργησε στα εννέα χρόνια στα οποία έπαιξε ως επαγγελματίας ρεκόρ που χρειάστηκαν δεκαετίες για να καταρριφθούν. Η σημαντικότερη επίδοσή του, όμως, ίσως να ήταν η απόφασή του να εγκαταλείψει την ενεργό δράση στα 30 του. Οντας ήδη περιζήτητος στο Χόλιγουντ, ειδοποίησε την ομάδα του ότι θα καθυστερούσε την άφιξή του στην προετοιμασία επειδή τα γυρίσματα του «Και οι 12 ήταν καθάρματα», στα οποία συμμετείχε, δεν είχαν ολοκληρωθεί. Ο ιδιοκτήτης των Μπράουνς απάντησε ότι θα του επιβαλλόταν πρόστιμο για κάθε μέρα προπόνησης που θα έχανε. Ο Μπράουν συγκάλεσε μια συνέντευξη Τύπου και δήλωσε ότι αποχωρεί. Μαχητικός υπερασπιστής των πολιτικών δικαιωμάτων, ο Μπράουν ήταν επίσης εκείνος που πρωτοστάτησε το 1967 στην κοινή συνάντηση με τους Μπιλ Ράσελ, Λιου Αλσιντορ (μετέπειτα Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ) και Μοχάμεντ Αλι προκειμένου να στηρίξουν δημόσια τον τελευταίο, από τον οποίο μόλις είχε αφαιρεθεί ο τίτλος του πρωταθλητή εξαιτίας της άρνησής του να στρατευθεί και να πολεμήσει στο Βιετνάμ. Παράλληλα, είχε ιδρύσει έναν οργανισμό που διευκόλυνε τη χρηματοδότηση επιχειρηματικών ευκαιριών για τους Αφροαμερικανούς υποστηρίζοντας ότι τέτοιες πρωτοβουλίες απέδιδαν περισσότερο από τις μαζικές διαμαρτυρίες. Μάλλον αμαρτωλός παρά άγιος, συνελήφθη πολλές φορές εξαιτίας κακοποιητικής συμπεριφοράς απέναντι σε γυναίκες. Η γκρίζα ζώνη του θυμού που ξεχείλιζε υπήρξε πάντοτε η κηλίδα στη ζωή ενός αθλητή που έθετε συνειδητά όρια στο τίμημα της επιτυχίας. «Να ξέρεις πότε να πέφτεις» έλεγε. «Μη ρισκάρεις την καριέρα σου για να πας πέντε εκατοστά πιο κάτω».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
