Στην ιστορική τους πορεία τα παιδαγωγικο-εκπαιδευτικά συστήματα μεταλλάσσονταν εν πολλοίς στη βάση εμπειρικών και αποσπασματικών πλαισίων. Στις μέρες μας, ωστόσο, κερδίζει έδαφος η επιστημονική προσέγγιση της μάθησης, μέσω της αυξανόμενης κατανόησης και εναρμόνισης της ολιστικής λειτουργίας του εγκεφάλου μας με τη σφαιρική προσφορά και κατάκτηση της γνώσης. Αυτό που μ’ άλλα λόγια επιτυγχάνεται μέσω της διαθεματικής προσέγγισης της μάθησης – της γνώσης και των αξιών.
Παρά την ελληνική πρωτοπορία, όμως, της μαθησιακής καινοτομίας της διαθεματικότητας, που έχει εισπράξει στο παρελθόν επαινετικά σχόλια από ευρωπαϊκά fora, κι είναι ακόμα ζητούμενο σε πολλές άλλες αναπτυγμένες χώρες, δέχτηκε πρόσφατα μιαν όψιμα νεκραναστημένη κριτική, έναν πυροβολισμό απελπισίας (Π. Τέντες, «Το Βήμα της Κυριακής», 9.12.2018), για να θυμίσει περισσότερο την πολυετή επιτυχή πορεία της στην ελληνική υποχρεωτική εκπαίδευση! Κι έτσι, όπως και παλιά, τα «εκρηκτικά» κατεδάφισης της διαθεματικότητας πάσχουν από μεγάλες αστοχίες, από αυθαίρετα επιχειρήματα, αποσπασματικά κι εύκολα αποδομήσιμα, επειδή βασίζονται σε γενικόλογα και αταίριαστα στην περίπτωση τσιτάτα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
