Στην Ελλάδα η αντίθεση «εκσυγχρονισμός – καθυστέρηση» σοβεί εδώ και δεκαετίες. Κατά τη διακυβέρνηση Σημίτη έγιναν θετικά βήματα, χωρίς να λείψουν και κάποια στραβά. H διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υπό τον Κώστα Καραμανλή έκανε βήματα πίσω και παράλληλα το, ήπια αυξανόμενο έως τότε, χρέος της χώρας αυξήθηκε αλματωδώς λόγω των τεράστιων ελλειμμάτων ιδίως της περιόδου 2007-2009. Οι όποιες, καθυστερημένες, διορθώσεις από την κυβέρνηση ΠαΣοΚ του Γ. Παπανδρέου δεν απέτρεψαν, με δεδομένη και τη διεθνή κρίση, τη χρεοκοπία της χώρας που οδήγησε στα μνημόνια. Οι πολιτικές των επόμενων κυβερνήσεων μέχρι το 2015 κάτι πετύχαιναν παρά τις σχετικές παλινωδίες.
Και μετά ήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε αγαστή συνεργασία με το κατ’ εξοχήν οπισθοδρομικό/αντιδραστικό μόρφωμα των ΑΝΕΛ. Με σημαία την οπισθοδρόμηση αναρριχήθηκαν στην κυβέρνηση κραυγάζοντας (ενίοτε και χειροδικώντας) ενάντια στα μνημόνια, τελικά και ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ευρωπαϊκή Ενωση που αποτέλεσε και αποτελεί την ελπίδα και την κινούσα δύναμη για τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας – και με θεσμούς και με λεφτά. Γιατί αυτό που θα λέγαμε – με μαρξίζουσα ορολογία – «αστική ολοκλήρωση» δεν φαίνεται ότι μπορούσε να προκύψει ενδογενώς στην Ελλάδα και χρειαζόταν/χρειάζεται την πίεση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τον πρώτο καιρό, πέρα από τις γραφικότητες, υπήρξε άκρως αντι-εκσυγχρονιστική και αντι-ευρωπαϊκή. Η απότομη αλλαγή πλεύσης χάρις στην καθυστερημένη συνειδητοποίηση του επερχόμενου χάους κράτησε την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αφού όμως είχε ήδη προκύψει τεράστιο κόστος που οδήγησε αναγκαστικά και στο τρίτο μνημόνιο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
