Πλησιάζει η ώρα για να ανοίξουν λίγο οι σφιγμένες καρδιές και να βγάλουν από μέσα τους τις ευχές για καλύτερες μέρες. Αλλά τι μπορεί να περιέχουν αυτές οι μέρες; Τι άλλο έχει να ζητήσει κανείς εκτός από το να απαλλαγεί από τα τρέχοντα βάρη; Δύσκολα θα ομολογούσαν οι σύγχρονοι Ελληνες ότι δεν έχουν πολλά να ελπίσουν, γιατί δεν έχουν πολλά να φαντασθούν. Μια σύγκριση με περασμένες εποχές θα το έδειχνε αυτό πολύ καθαρά.
Ας φαντασθούμε τη χώρα μας σαν κατοικία. Τι αισθάνονταν για την κατοικία τους οι ένοικοι παλαιότερα; Την περίοδο μετά τη μικρασιατική καταστροφή ο πληθυσμός, και πιο πολύ, φυσικά, οι πρόσφυγες, μέσα από τις στερήσεις και την αναστάτωση, διαπίστωνε πως ο χώρος για να σταθεί και για να ζήσει λιγόστευε. Ονειρεύτηκε λοιπόν ένα σπίτι πιο ευρύχωρο. Ολόκληρη η χώρα πόθησε το άπλωμα, μετά τη συμπίεση που υπέστη. Υστερα, κατά την περίοδο της Κατοχής και στη συνέχεια του Εμφυλίου, το σπίτι πήρε την πιο δραματική σημασία που έχει η λέξη: άσυλο. Πίσω από τις κλειστές πόρτες η οικογένεια χρειαζόταν να αισθανθεί ασφαλής. Οσο απλή και ταπεινή κι αν ήταν η ζωή της είχε να κρύψει μυστικά. Επρεπε το σπίτι να είναι καλά φυλαγμένο και, βέβαια, ποτέ δεν ήταν. Γι’ αυτό και στο τέλος της περιόδου εκείνης στα χωριά και στις πόλεις ήταν τόσο πολλοί οι γκρεμισμένοι τοίχοι, οι ξεμανταλωμένες πόρτες, τα σπασμένα από σφαίρες κεραμίδια. Επειτα, ακολούθησαν τα χρόνια της επιδιόρθωσης. Η χώρα σιγά-σιγά αποκαθιστούσε τα χαλάσματα στους τοίχους, στα πατώματα και τις οροφές, μολονότι στα θεμέλια που είχαν κλονιστεί πολύ, δεν τολμούσε κανείς να κατέβει και να δει τις ζημιές.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
