Νικόλας Σεβαστάκης
Η εποχή μας διαφέρει από παλαιότερες και στην άνεση με την οποία μπορεί κανείς να αναδιαμορφώνει το προφίλ του, να χειρίζεται την εικόνα του. Κάποτε, ο δημόσιος παράγοντας δίσταζε να παραδεχθεί λάθη. Υπήρχε φυσικά το τελετουργικό της αυτοκριτικής στα κομμουνιστικά κόμματα, κατά κανόνα όμως έπρεπε να εμμένει κανείς στο αρραγές της υπόστασής του. Οι αξιωματούχοι διατηρούσαν το κύρος του σχεδόν απροσπέλαστου και αλύγιστου. Τώρα ζούμε σε καιρούς όπου οφείλει κανείς να δείχνει και λίγο εύθραυστος και συμπονετικός. Η υπόσχεση διορθώσεων και η συνετή μετάνοια είναι μέρος του παιχνιδιού. Μια κάποια αβεβαιότητα και ενσυναίσθηση, ο νέος κανόνας. Το δημόσιο προφίλ πρέπει να ξεγλιστράει ανάμεσα στις σκληρές φράσεις αποφεύγοντας τα συμπαγή σημεία. Με αυτόν τον τρόπο ο πολιτικός απορρυθμίζει εκ των προτέρων τους επικριτές του. Αν, ας πούμε, φέρει την ετικέτα του κεντροδεξιού πρέπει να προσφεύγει συχνά σε κεντροαριστερά πράγματα. Και εκεί που ο αντίπαλός του περιμένει από αυτόν λιτότητα, εκείνος να απαντά με αυξήσεις μισθών. Ή όταν τον υποψιάζονται για αλαζονεία, εκείνος να μιλά με χαμηλούς τόνους δείχνοντας ανοιχτός στις προτάσεις των άλλων. Η ρωγμή έγινε απαραίτητο αξεσουάρ του πολιτικού, αφού πρώτα υπήρξε ιδεολογία του καλλιτέχνη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
