To Euro που δεν είδαμε πέρυσι λόγω πανδημίας ξεκινήσαμε να το βλέπουμε εφέτος. Προσωπικά έχω μια εξάρτηση από τα πρωταθλήματα εθνικών ομάδων, ευρωπαϊκά και Μουντιάλ. Εχουν αλλάξει πολλά και η αλήθεια είναι πως η άκρατη εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου έχει ακυρώσει αρετές, έχει αποδυναμώσει συναισθηματισμούς και δεν αντέχει τους ιδεαλισμούς του παρελθόντος.
Ενα από τα στοιχεία που κυριαρχούσε πριν από δεκαετίες – λίγο πραγματικότητα, λίγο ωραίος μύθος – είναι πως στο γήπεδο οι ομάδες ξεδίπλωναν τα προτερήματα και τα ελαττώματα της «φυλής» τους, τα τρωτά και δυνατά σημεία που παρουσιάζει ένας λαός στην ιστορική του πορεία. Οι Γερμανοί ήταν τα ρομπότ με το ψυχρό αίμα, οι ανεπηρέαστοι από όλες τις συγκυρίες και καταστάσεις στο γήπεδο, οι Λατίνοι ήταν σκληροί στις άμυνες αλλά και ξεμυαλισμένοι πολλές φορές, δίχως να καταφέρνουν να κρατήσουν για πολλή ώρα την πειθαρχία τους, οι Βαλκάνιοι εξαιρετικοί παίκτες ως μονάδες – βλέπε Γιουγκοσλαβία -, αλλά με τον ατομισμό να υπονομεύει μονίμως τη συνολική προσπάθεια, με τον εγωισμό να μπαίνει πάνω από την ομάδα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
