Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες εκτιμήσεις, η Ελλάδα είχε πέρυσι ανάπτυξη κάτω του 2%, πολύ χαμηλότερα από την προσδοκία των αρμοδίων ότι τάχα θα πλησίαζε το 3%. Το γεγονός ότι την ίδια χρονιά η ευρωζώνη είχε αισθητά υψηλότερο ρυθμό σημαίνει ότι η αποτυχία της δικής μας οικονομίας να τη φτάσει οφείλεται καθαρά σε εγχώριες πολιτικές. Πέρα από άλλες χρόνιες υστερήσεις, η πιο σημαντική αιτία καθήλωσης της ελληνικής οικονομίας είναι τα υπέρογκα πρωτογενή πλεονάσματα που έχουν συμφωνηθεί να είναι άνω του 3,50% του ΑΕΠ μέχρι το 1922 και αισθητά άνω του 2% μέχρι το 2040. Για να επιτυγχάνονται τέτοιοι στόχοι, απαιτείται πολύ υψηλή φορολογία και μεγάλες εισφορές ασφάλισης που εγκλωβίζουν τη χώρα σε μια πολυετή αντιαναπτυξιακή καραντίνα. Για να κατανοηθεί η υφεσιακή πίεση που ασκείται στην ελληνική οικονομία, αρκεί κανείς να δει ότι στην ευρωζώνη τα αντίστοιχα πλεονάσματα εφέτος θα είναι κατά μέσο όρο μόλις 1% του ΑΕΠ. Ακόμη και στην ταχύρρυθμα αναπτυσσόμενη Γερμανία, το πρωτογενές ήταν πέρυσι μόλις το ήμισυ του δικού μας και υπήρχαν πολλές φωνές στο εσωτερικό της που το θεωρούσαν υπερβολικό και αντιαναπτυξιακό!
Ο κίνδυνος είχε ήδη επισημανθεί σε αυτές τις στήλες από το 2014, όταν είχαν τότε πρωτοσυμφωνηθεί τα υπέρογκα πλεονάσματα στον Προϋπολογισμό 2015, αν και τελικά δεν υλοποιήθηκαν λόγω των αιφνίδιων εκλογών. Οι επισημάνσεις έγιναν ακόμη εντονότερες με τη συμφωνία που έγινε το καλοκαίρι του 2015, τότε ήταν που οι εταίροι-δανειστές επέβαλαν μια εμπροσθοβαρή αποπληρωμή έστω και ενός μέρους του χρέους, αν και γνώριζαν ότι έτσι η ελληνική οικονομία θα παραμείνει σχεδόν στάσιμη. Προσπάθεια να τεθεί το 3,50% ξανά σε διαπραγμάτευση δεν έγινε από καμία πλευρά, καθώς θεωρήθηκε ότι ήταν η μοιραία τιμωρία μας για να μην επαναληφθούν οι τυχοδιωκτισμοί του πρώτου εξαμήνου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
