Η «παγκόσμια ιστορία» μιας χώρας, ως πρόσφατος όρος, χρησιμοποιείται με δύο έννοιες. Κατά την πρώτη, την κεντρομόλο, και με διαφαινόμενη την εθνοκεντρική ιδιοτέλεια, σημαίνει ότι η χώρα αυτή (η α ή η β) έχει εκληφθεί ως εκείνη από την οποία τα πιο σημαντικά για τον κόσμο από αυτήν απέρρευσαν. Κατά τη δεύτερη εννοιολόγηση, τη φυγόκεντρο, η ιστορία μιας χώρας (πάλι ως παγκόσμια) ερευνάται ως υπαγόμενη κατάσταση στην περιφέρεια του Κόσμου όλου.
Πριν από δύο χρόνια διαβάσαμε την «Παγκόσμια Ιστορία της Γαλλίας» (Histoire Μondiale de la France), έργο υπό τη διεύθυνση του P. Boucheron. Οι συζητήσεις ανεξάντλητες, ενώ οι κακότητες και οι διθύραμβοι εξακολουθούν να συνοδεύουν το εγχείρημα, το οποίο ανήκει στην παραπάνω δεύτερη εκδοχή. Αναμενόμενα όλα αυτά σε μια μεγάλη χώρα συνεχούς διαλόγου, και όπου πολλά όμως ακόμα ερμηνεύονται με αναφορά στους «τόπους μνήμης» (lieux de mémoire).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
