Σαν το πλοίο στο Σουέζ, έχει κολλήσει κάτι μπροστά μας και μας κόβει τον δρόμο, τη ροή. Δεν περνάει ούτε νερό ούτε καράβια, μόνο ο αέρας. Κάτι κόβει το νερό στα δύο και το σταματημένο νερό γίνεται βάλτος και λασπόνερα. Ακριβώς σαν το σκοτωμένο αίμα, δεν έχει ζωή. Οταν ανοίξει το πέρασμα, θα χυθεί μπροστά με την ορμή της χαμένης ζωής, με τη λύσσα της αναπλήρωσης του χαμένου χρόνου.
Για ένα διάστημα θα τρελαθεί το εκκρεμές της ελεγχόμενης ταλάντωσης μέχρι να ξαναβρεί την ηρεμία του και την ήσυχη και προγραμματισμένη του κίνηση. Θα περάσει ένα διάστημα που τα απόνερα του φόβου της συνεύρεσης θα χτυπηθούν με την αντίθετη δύναμη, της πείνας για επαφή, και στο τέλος θα γίνει αυτό που επαναλαμβάνουν όλοι σαν αισιόδοξη χορωδία: «Θα πάρουμε πίσω τις ζωές μας». Τραυματισμένες κάπως, με απώλειες που για πολλούς θα πρέπει να περάσουν πρώτα από το στάδιο του θρήνου – ακόμη κι αυτόν στερήθηκαν στην απομόνωση – και για άλλους με γραντζουνίσματα που τα ξεπερνάς σχετικά εύκολα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
