Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη
Τις προάλλες είχα βγει για καφέ ν’ αποχαιρετίσω μία φίλη, νορβηγίδα διπλωμάτη, που θα έφευγε από την Ελλάδα για το καινούργιο της πόστο. Είχαμε καιρό να βρεθούμε, μου είπε τα νέα της, προσπάθησα να της εξηγήσω τα δικά μου: το πώς βρήκα έναν καταπληκτικό καθηγητή νευροεπιστημών που δουλεύει πάνω στην αποτύπωση των συναισθημάτων που προκαλούν οι τέχνες στον εγκέφαλο – κυρίως η μουσική και η φωτογραφία -, το πώς σκεφτόμουν να κάνω μεταδιδακτορική έρευνα μαζί του για τα συναισθήματα που γεννά η ποίηση, αλλά κυρίως για το πώς δεν είχα κάνει απολύτως τίποτα για να προχωρήσω αυτή μας τη συνεργασία, χωρίς ακριβώς να καταλαβαίνω γιατί.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
