διαδικτυακών απειλών. Για να καταλαβαίνει ο κόσμος, ο «συστημικός» αντίπαλος πρέπει να σκιτσάρεται, απαρεγκλίτως, ως απατεώνας και λαμόγιο. Η παλιά γελοιογραφία με τον καπιταλιστή με το πούρο συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και στην εποχή των άκαπνων startuppers. Ετσι, σου λένε, γίνεται ρεαλιστική πολιτική σήμερα.
Και εδώ, από πολλές απόψεις, δεν υπάρχει κάποιο μυστήριο, εκτός από την ειλημμένη απόφαση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αντλήσει στοιχεία από τις πιο παραδοσιακές δεξαμενές πολιτικού λόγου που έπαιζαν με την πολιτική του σκανδάλου και των επιθέσεων ad hominem.
Δεν υφίσταται λοιπόν κάποιο πολιτικό θέμα με τη δήλωση περί αρμών εξουσίας; Πρόκειται για χαρακτηριστικό ταυτότητας ενός χώρου που προσαρμόζεται απλώς σε ένα παίγνιο εξουσίας; Υπάρχει θέμα. Για όσους όμως, είτε έχουν σχέση με την Αριστερά είτε όχι, αντιλαμβάνονται τη φιλελεύθερη δημοκρατία ως ένα πλαίσιο που μετριάζει και «κουτσουρεύει» τις αξιώσεις πολιτικής ισχύος που έχουν τα διάφορα κόμματα και όλες οι ανταγωνιζόμενες δυνάμεις. Η δήλωση περί κατάληψης των αρμών της εξουσίας προσβάλλει την αίσθηση που έχουμε αποκομίσει μέσα από πικρά ιστορικά και πολιτικά μαθήματα: το ότι η φαντασίωση «κατάληψη της εξουσίας» είναι προβληματική ακριβώς όταν επιζητεί να είναι βαθύτερη και να διεκδικεί τη σάρωση όλων των τόπων (της) εξουσίας.
Πρέπει ωστόσο να παραδεχτούμε πως αυτό που για κάποιους είναι θεωρητικός και πολιτικός κίνδυνος, για άλλους είναι απολύτως θεμιτό και επιθυμητό πράγμα. Και σε τούτη την περίπτωση όπως και σε άλλες, διαπιστώνουμε ότι τα ρήγματα στην πολιτική κουλτούρα δεν μπαλώνονται με πολιτικάντικες προσαρμογές ή ανασκευασμένες δηλώσεις. Η διαφωνία για τη φύση και τη λειτουργία της δημοκρατίας είναι τελικά πιο σοβαρή από τις διαφωνίες για τα επιδόματα, τον Νόμο Κατρούγκαλου ή τις καταλήψεις.
Ο κ. Νικόλας Σεβαστάκης είναι καθηγητής
στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.
