Διαβάζοντας για την ανακήρυξη του Κωνσταντίνου Γιαννίτση (πατέρα του πρώην υπουργού Τάσου Γιαννίτση) σε «Δίκαιο των Εθνών», από την πρέσβειρα του Ισραήλ, γύρισα πίσω πολλές δεκαετίες και θυμήθηκα μερικούς ανώνυμους «Δίκαιους» που γνώρισα προσωπικά – και που με κίνδυνο της ζωής τους έσωσαν Εβραίους στα χρόνια της Κατοχής. Αυτοί ούτε διάκριση κέρδισαν ούτε το όνομά τους γράφτηκε με χρυσά γράμματα.
Πέρασα τον πόλεμο και την Κατοχή στην οδό Μιχαήλ Βόδα 143. Μεσοτοιχία με το σπίτι μας σε μία μονοκατοικία, έμενε ένας Ιταλός, μεγάλης ηλικίας, με την κόρη του, την κυρία Μαρίτσα (που η μητέρα μου αποκαλούσε γεροντοκόρη). Το όνομά του: Αλωνεύτης (το τελικό σίγμα ήταν μάλλον ελληνική προσθήκη). Μιλούσε αρκετά καλά αλλά σπασμένα ελληνικά με ιδιότυπη προφορά. Πολλές φορές με καλούσε στο σπίτι του να δούμε εικόνες σε βιβλία. Ηταν ο πρώτος άνθρωπος που μου μίλησε για τον Βούδα (τον πρόφερε Μπούντα) δείχνοντάς μου μία απεικόνισή του στο Λαρούς. «Μεγκάλο σοφό το Μπούντα» μου έλεγε. «Μεγκάλη καλοσύνη».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
