Προσωπικά, γνώρισα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα στα τέλη του 1974, αν θυμάμαι καλά, ύστερα από τις εκλογές που είχαν επισφραγίσει με 54% την απόλυτη κυριαρχία του και το οριστικό τέλος της δικτατορίας. Η επαφή μας έγινε μέσω του Τάκη Λαμπρία, υφυπουργού Προεδρίας και στενότερου συνεργάτη του. Με κάλεσε στο υπουργείο να μου πει πως ο Πρόεδρος ήταν ενθουσιασμένος με το βιβλίο μου, πως έδινε εντολές να αγοράζονται κάθε μέρα δεκάδες αντίτυπα τα οποία μοίραζε ή έστελνε σε γνωστούς και φίλους.
Το βιβλίο ήταν «Η δυστυχία του να είσαι Ελληνας», που το έγραφα σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας. Είχε κυκλοφορήσει αμέσως μετά την πτώση της χούντας και ανατυπωνόταν κάθε τρεις μέρες. Ο Καραμανλής το είχε καταλάβει σωστά – πως ήταν «η σάτιρα ενός πληγωμένου εραστή», όπως έγραψε αργότερα μια γερμανίδα κριτικός – και χτυπώντας με στην πλάτη μού έλεγε: «Εσύ με αυτό το βιβλίο τελείωσες. Δεν χρειάζεται να γράψεις τίποτα άλλο».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
