Ο συνθέτης με το άγγιγμα του Μίδα

Μπερτ Μπάκαρα
(12 Μαΐου 1928 – 8 Φεβρουαρίου 2023)

Κάποιοι άνθρωποι εκτός από ταλέντο είναι προικισμένοι και με το άγγιγμα του Μίδα. Συνθέτες, για παράδειγμα, στην ιστορία της ποπ υπάρχουν πολλοί, επιτυχημένοι ουκ ολίγοι, πόσοι όμως έχουν τη διάρκεια και το εύρος του Μπερτ Μπάκαρα; Γεννημένος το 1928 πρόλαβε, όπως διάφοροι άλλοι της εποχής του, να διαμορφωθεί από την τζαζ των big bands και του bebop, παιδεία που τον βοήθησε ιδιαίτερα στο υπόβαθρο πίσω από τις μελωδίες του. Για κάθε απλό τραγούδι σαν το «What’s New, Pussycat?» του Τομ Τζόουνς από το ομώνυμο φιλμ του 1965 υπάρχει το μελαγχολικό φόντο του εκάστοτε «The Look of Love» που ερμήνευσε η Ντάστι Σπρίνγκφιλντ το 1967, για κάθε προβλέψιμο κομμάτι όπως το «Walking Tall» του Λάιλ Λόβετ από το σάουντρακ του «Ποντικομικρούλη» το 1999 υπάρχει ένα «Walk On By» που ώθησε τους Stranglers να το διασκευάσουν το 1978. Διόλου τυχαία υπήρξε αποδέκτης τριών Οσκαρ και έξι Grammy σε μια καριέρα που ξεκίνησε το 1957 και διήρκεσε 60 χρόνια. Η πολύχρονη συνεργασία του με τον στιχουργό Χαλ Ντέιβιντ παρήγαγε αποτελέσματα από τότε για τον Μάρτι Ρόμπινς, τον Πέρι Κόμο και τον Τζιν Πίτνεϊ. Ταυτόχρονα, ο Μπάκαρα εργάστηκε στην Ευρώπη ως μουσικός διευθυντής και πιανίστας σε δύο περιοδείες της Μαρλέν Ντίτριχ. Ακολούθησε η θριαμβευτική συμπόρευση με την Ντίον Γουόργουικ, με την οποία οι Μπάκαρα και Ντέιβιντ υπέγραψαν 20 επιτυχίες μέσα σε δέκα χρόνια. Σίλα Μπλακ, Carpenters, Ρομπέρτα Φλακ, Νιλ Ντάιμοντ είχαν σειρά. Το 1998 συνεργάστηκε με τον Ελβις Κοστέλο, το 2005 το άλμπουμ του «At This Time» προκάλεσε συζητήσεις και κέρδισε ένα Grammy στο φόντο της ασυνήθιστης παρέκκλισης προς τον πολιτικό στίχο και των επικρίσεών του για την προεδρία Μπους («μια ζωή έγραφα τραγούδια αγάπης, κάτι πρέπει λοιπόν να σημαίνει το ότι ξαφνικά εκφράζω τέτοια συναισθήματα για την κατάσταση του κόσμου και τις πράξεις της αμερικανικής κυβέρνησης»), το 2008 εμφανίστηκε με την Αντέλ, το 2015, στα 87 του, συμμετείχε στο φεστιβάλ του Γκλαάστονμπερι. Πολύ πέραν της ποπ που υπηρέτησε, η επίδρασή του ομολογήθηκε από τόσο διαφορετικά μεταξύ τους συγκροτήματα όσο οι Oasis, οι REM, οι Massive Attack και οι White Stripes υποδεικνύοντας ότι στη μουσική μπορεί να υπάρχουν είδη, δεν υπάρχουν όμως στεγανά.