Ο μπασίστας του indie rock

Αντι Ρουρκ (17 Ιανουαρίου 1964 – 19 Μαΐου 2023)

«Το μόνο που ήθελα ήταν να παίζω μουσική. Μετά ήρθαν οι Smiths. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία». Πράγματι, η ζωή του Αντι Ρουρκ είναι ιστορία – η ιστορία του ροκ των 80s. Αν κανείς ακούσει σήμερα τα «This Charming Man», «How Soon is Now?», «Bigmouth Strike Again», «That Joke Isn’t Funny Anymore», «There Is a Light That Never Goes Out» και τα πολλά άλλα σινγκλ της περιόδου 1982-1987 που έκαναν τους Smiths ήρωες της ανεξάρτητης σκηνής θα αντιληφθεί οπωσδήποτε την ποιότητά τους, αλλά όχι την τεράστια απήχησή τους. Μια ιδέα της θα του δώσουν οι ύμνοι που αναπέμπουν προς αυτούς πρωταγωνιστές του πενταγράμμου τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους όσο ο ποπ διάττων αστέρας Ρικ Αστλεϊ και ο Αλεξ Καπράνος των Franz Ferdinand. Αρχέτυπο μιας αισθητικής και ενός μουσικού ύφους που καθόρισε πλήθος συγχρόνων και επομένων, οι Smiths υπήρξαν αυθεντικό φαινόμενο του λεγόμενου indie rock. Σε όλη τους τη διαδρομή, με την εξαίρεση δύο εβδομάδων αποπομπής από το συγκρότημα λόγω του εθισμού του στην ηρωίνη, ο Ρουρκ υπήρξε ο μπασίστας που κρατούσε σταθερή τη βασική μελωδική γραμμή των κομματιών τους, ο άνθρωπος που έβαλε τη σφραγίδα του στον διακριτό τους ήχο. Μετά τη διάλυση του γκρουπ ο Ρουρκ ενεπλάκη κι αυτός στη δικαστική διαμάχη για τα δικαιώματα, συμβιβάστηκε εξωδικαστικά, σκόρπισε τις 83.000 λίρες που έλαβε στα ναρκωτικά, συνεργάστηκε με τον πρώην frontman των Smiths, Μόρισεϊ, τη Σινέντ Ο’Κόνορ, τους Pretenders, την Ντολόρες Ο’Ρίορνταν των Cranberries. Το 2009 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη όπου ξεκίνησε μια νέα καριέρα ως dj στο East Village Radio. Υπήρξαν κι άλλες μπάντες, συναυλίες, σάουντρακ. Αυτό που ξεκίνησε στα επτά του χρόνια με μια ακουστική κιθάρα δώρο των γονέων του και συνεχίστηκε με τον ίδιο να συνοδεύει τον Ντέιβιντ Μπόουι στο πικάπ δεν σταμάτησε ούτε όταν πέρασαν οι επιτυχίες ούτε όταν πέρασαν οι δεκαετίες. Γιατί, κατά τον προφητικό ροκ λόγο του Νιλ Γιανγκ, «Rust Never Sleeps» – «η σκουριά ποτέ δεν κοιμάται».