Ο κλωνοποιός της Ντόλι

Ο Ιαν Γουίλμουτ ανακάλυψε την κλίση του στη βιολογία από νεαρή ηλικία. Πρώτα στο Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ, έπειτα στο Ντάργουιν Κόλετζ του Κέιμπριτζ, μετά στο Ινστιτούτο Ρόσλιν όπου εργαζόταν από το 1973 διακρίθηκε τόσο για την εργατικότητα όσο και για την τολμηρή προσέγγιση στην επιστήμη του. Για χρόνια δούλεψε επίμονα πάνω σε ένα πρόβλημα που θεωρητικά είχε λύση, στην πράξη όμως αντιμετώπιζε αναρίθμητες δυσκολίες – αυτό της κλωνοποίησης. Η ανακοίνωση τον Φεβρουάριο του 1997 ότι αυτός και η ομάδα του είχαν πετύχει να κλωνοποιήσουν ένα συμπαθές πρόβατο που άκουγε στο όνομα Ντόλι (εμπνευσμένο από την τραγουδίστρια Ντόλι Πάρτον) προκάλεσε κάθε είδους αντιδράσεις – από τον θαυμασμό ως την καθιερωμένη κατά τις επιστημονικές ανακαλύψεις φοβική επίκληση του τέλους του ανθρώπου. Η διασημότητα επικάλυψε τόσο τις δυσχέρειες του εγχειρήματος (από 277 έμβρυα μόνο 13 αναπτύχθηκαν σε βαθμό κατάλληλο ώστε να φιλοξενηθούν από παρένθετες μητέρες, από τις οποίες μόνο μία έμεινε έγκυος με αποτέλεσμα οι ερευνητές να κοιμούνται μαζί με την προβατίνα έτοιμοι να καλέσουν τον κτηνίατρο, αν κάτι δεν πήγαινε καλά) όσο και τη σαφώς ξεκαθαρισμένη άποψη του Γουίλμουτ ότι η κλωνοποίηση ανθρώπων ήταν ανήθικη και απαράδεκτη. Πολλές από τις αντιρρήσεις υποχώρησαν όταν έγινε κατανοητό ότι η κλωνοποίηση συνδεόταν με γενετικά ελαττώματα – η Ντόλι υπέφερε από αρθρίτιδα και πέθανε σε ηλικία μόλις 6 ετών αντί των 10-12 που είναι το προσδόκιμο ζωής του είδους της. Ωστόσο, σημαντικότερες ακόμη από την ώθηση που έδωσε στη γενετική συνολικά το επίτευγμα του Γουίλμουτ ήταν οι προεκτάσεις στην ιατρική: οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν (η απόδειξη του γεγονότος ότι η ανάπτυξη των κυττάρων δεν ακολουθεί αναγκαστικά μονοσήμαντη κατεύθυνση) ουσιαστικά έστρεψαν την έρευνα στην πρωτοποριακή μελέτη των βλαστοκυττάρων και τη χρήση τους για μια σειρά καινοτόμων θεραπειών. Ευτυχής για όλα αυτά, τιμημένος με τον τίτλο του «σερ» από το 2007, ο Ιαν Γουίλμουτ δικαίως απολάμβανε τα βράδια το σινγκλ μαλτ ουίσκι που ήταν η αδυναμία του.