Τζόναθαν Ράμπαν(14 Ιανουαρίου 1942 – 17 Ιανουαρίου 2023)
Διακριτό αλλά και υβριδικό ταυτόχρονα, το είδος της ταξιδιωτικής λογοτεχνίας διανύει δεκαετίες ιδιαίτερης δημοτικότητας χάρη σε συγγραφείς όπως ο Τζόναθαν Ράμπαν. Εκπρόσωπος και υπονομευτής του ταυτόχρονα, ο ίδιος αρνείτο να κατηγοριοποιηθεί εντός του γιατί «όποιος γράφει για γεύματα, ξενοδοχεία και θέρετρα του εξωτερικού θεωρείται ταξιδιωτικός συγγραφέας», αλλά το χαρακτήριζε «ανοικτή φόρμα» και δεχόταν τις αντίστοιχες τιμές καθώς, κατά δήλωσή του, ήταν «διψασμένος για βραβεία». Εχοντας δει το φως το αληθινό από τη σχολή των Αμερικανών Σολ Μπέλοου, Μπέρναρντ Μάλαμουντ και Φίλιπ Ροθ όντας φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Χαλ στη δεκαετία του ’60, συνάντησε τον ποιητή Φίλιπ Λάρκιν, έζησε στο ίδιο σπίτι με τον ποιητή Ρόμπερτ Λόουελ και μετακόμισε στο Λονδίνο έπειτα από σύσταση του συγγραφέα Μάλκολμ Μπράντμπερι. Πριν τον καταλάβει το ταξιδιωτικό πάθος είχε προλάβει να διδάξει αγγλική και αμερικανική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Αμπερίστγουιθ. Ενας πρώτος αποτυχημένος γάμος συνέπεσε με το τελευταίο του βιβλίο λογοτεχνικής κριτικής προτού έρθει το «Soft City», μια «ψυχογεωγραφία» του Λονδίνου μεταξύ απομνημονεύματος και σχολιασμού της ζωής στη βρετανική πρωτεύουσα. Ακολούθησαν ταξίδια στη Μέση Ανατολή, στον Μισισιπή, στην Αλάσκα, μια ιστιοπλοϊκή περιήγηση των βρετανικών ακτών, η εγκατάσταση στις ΗΠΑ, άλλα δύο διαζύγια, όλα αποτυπωμένα σε βιβλία που χαρακτηρίζονταν από σαρδόνιο χιούμορ. Για τον Ράμπαν οι άλλοι τόποι ήταν μια μορφή απόδρασης: πρώτα από τον ιερέα πατέρα του, ο οποίος αντιπροσώπευε «το Συντηρητικό Κόμμα, τον στρατό, την εκκλησία, το ιδιωτικό σχολικό σύστημα», έπειτα από την καθημερινότητα η οποία αισθανόταν ότι περιόριζε την ελευθερία του. Την έβρισκε κυρίως στη θάλασσα, πρωταγωνίστρια πολλών από τα έργα του, την οποία φοβόταν και αγαπούσε ταυτόχρονα: οι κίνδυνοί της τον ανησυχούσαν, όταν ταξίδευε, η νοερή εικόνα της τον γαλήνευε σε στιγμές αϋπνίας στην ξηρά. Ενα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο το 2011 του στέρησε τη χαρά των ταξιδιών καθηλώνοντάς τον σε αναπηρική καρέκλα, συνέχισε όμως να γράφει τακτικά δοκίμια κυρίως για τη «New York Review of Books» και ολοκλήρωσε την αυτοβιογραφία του που αναμένεται να εκδοθεί σύντομα. «Οπου κι αν βρισκόμουν, αισθανόμουν πάντα outsider» είχε γράψει, σε μια ειλικρινή ομολογία και περιγραφή της κοινής ανθρώπινης συνθήκης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
