Πριν λίγες μέρες, στις 9 Μάη, «γιορτάστηκε» η ημέρα της Ευρώπης, η επέτειος της ιστορικής «Διακήρυξης» με την οποία ο Ρομπέρ Σουμάν πρότεινε, το 1950, τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακα και Χάλυβα, με σκοπό την από κοινού διαχείριση αυτών των απαραίτητων τότε πρώτων υλών για την πολεμική βιομηχανία. Επρόκειτο για την απαρχή της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης, μιας πολιτικής συνεργασίας που φιλοδοξούσε να καταστήσει τον πόλεμο μεταξύ των ευρωπαϊκών εθνών αδύνατο να συμβεί ξανά. Πόσο πιο τραγικό να «γιορτάζεται» και φέτος, για δεύτερη συνεχή χρονιά, η ημέρα αυτή της ειρήνης με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο της θεωρούμενης ως υπερδύναμης Ρωσίας εναντίον του ουκρανικού κράτους και λαού να μαίνεται, έξω ακριβώς από τα ευρωπαϊκά σύνορα.
Κι αν η ημέρα της Ευρώπης για τα κράτη-μέλη της Ενωσης και την πλειονότητα ίσως των πολιτών τους μοιάζει βαρετά επαναλαμβανόμενη, για την Ουκρανία και τους μαχόμενους και μαρτυρικούς της πολίτες αποκτά την πραγματική της διάσταση: ως σύμβολο ειρήνης και ανάπτυξης. Και μας θυμίζει ότι σήμερα η καρδιά της Ευρώπης χτυπάει εκτός του σώματός της, εκεί που δεν θεωρούνται της μόδας οι ρητορικές επιθέσεις εναντίον της, αλλά εκεί που κάποιοι απωθούν με το σώμα τους την απάνθρωπη επίθεση εναντίον της πατρίδας τους και εναντίον των ευρωπαϊκών αξιών, για να μπορέσουν να ενταχθούν, στο άμεσο μέλλον, στην ευρωπαϊκή μας μητρίδα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
