Γεννήθηκε στην Αθήνα. Συγκαταλέγεται στις σημαντικότερες ηθοποιούς της γενιάς της. Σπούδασε φιλολογία στο ΕΚΠΑ και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Εχει τιμηθεί με το θεατρικό βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» (2018). Την περίοδο αυτή συμμετέχει στην παράσταση «Festen» στο θέατρο Αλμα. Η ηθοποιός Ιωάννα Κολιοπούλου απαντά στο ερωτηματολόγιο του Βήματος.
1. Ο κόσμος στα δικά σας μάτια προχωράει γρήγορα ή αργά;
«Προχωράει με ταχύτατους ρυθμούς ενώ ταυτόχρονα υπάρχει μια άργητα στην εξέλιξη θεμελιωδών αξιών της κοινωνίας. Οπως μια ανθρώπινη ψυχή χρειάζεται να εντοπίσει το τραύμα, να το φέρει στην επιφάνεια και να πάρει σημαντικό χρόνο προκειμένου να το αποδεχθεί και να το αντιμετωπίσει, αυτό συμβαίνει και στις κοινωνίες. Κάποιες δυστυχώς δεν φτάνουν καν στο σημείο να εντοπίσουν άρα και να φανερώσουν το τραύμα».
2. Ο,τι είναι προοδευτικό σήμερα γίνεται συντηρητικό στο μέλλον;
«Δεν νομίζω. Οσο προχωράει η σκέψη και διαμορφώνεται μια κοινή αντίληψη με βάση την ελευθερία και την κατανόηση, όλα θα διαβάζονται υπό το πρίσμα μιας συγκεκριμένης χρονικής στιγμής και εποχής. Βασική προϋπόθεση για την καλυτέρευση είναι για μένα η συνεκτίμηση των συνθηκών και του παρελθόντος».
3. Υπάρχει κάποιο πολιτικό γεγονός το οποίο να θεωρείτε ως εμπειρία που σας διαμόρφωσε (ή σας επηρέασε);
«Πολλά και διάφορα. H πολιτική σκηνή της χώρας, το δικαστικό σύστημα, το ότι ψηφίζονται νόμοι σε διάφορες χώρες που αγνοούν επιδεικτικά το δικαίωμα του ανθρώπου στην ελευθερία και, φυσικά, ο πόλεμος. Κάθε φορά που ανατρέχω στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τρομάζω».
4. Εγκαταλείψατε κάποια πολιτική σας πεποίθηση στην πορεία του χρόνου;
«Οχι ιδιαίτερα. Οσο περνάνε τα χρόνια ίσα-ίσα που δυναμώνει μέσα μου η έννοια του δικαίου που είχε εμφανιστεί σε πιο μικρή ηλικία. Οπου κρίνω ότι βρίσκονται πρεσβευτές αυτού, θα σταθώ. Το ιδανικό δεν έχει βρεθεί ακόμα ή εγώ δεν έχω ψάξει σωστά. Μπορεί και να μην υπάρχει».
5. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας μας;
«Δεν είναι μόνο ένα. Γι’ αυτό θα απαντήσω διπλωματικά: η ελλιπής κοινωνική ευαισθησία και παιδεία σε όλους τους τομείς που φέρουν ως αποτέλεσμα τη δυσλειτουργία του κράτους».
6. Ησασταν ή όχι δημοφιλής στο σχολείο; Και τι σας έμαθε αυτό για τη ζωή;
«Ημουν δημοφιλής γιατί είχα μάλλον την ανάγκη να είμαι δημοφιλής. Αρκετοί έφηβοι της δεκαετίας του 1990, όπως παρατηρώ τριγύρω μου, ήμασταν κάπως παραμελημένα παιδιά. Η γενιά των γονιών μας κουβαλάει ορισμένα κατάλοιπα προηγούμενων δύσκολων γενεών για τα οποία σπάνια μιλάει. Τελικά, η μερική αδεξιότητά τους ενίσχυσε την ανάγκη μιας μερίδας νεότερων γονιών για ενημέρωση και κατανόηση. Προσωπικά, η δημοφιλία στο σχολείο με διευκόλυνε να αντιληφθώ την ανάγκη μου για προσοχή και έκφραση. Και ήδη από τα σχολικά χρόνια συναντήθηκα με το θέατρο».
7. Υπάρχουν ακόμη ανατρεπτικές ιδέες;
«Ευτυχώς! Θα μιλήσω συγκεκριμένα για την παράσταση «Festen». Η θεατρική συνθήκη, μέσα από τη γόνιμη και ανατρεπτική σκηνοθετική καθοδήγηση του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, σπάει. Οι ηθοποιοί βρίσκονται ανάμεσα στους θεατές. Κοινωνικά μιλώντας, θεωρώ αναγκαία τη στιγμή να κατέβουν οι ηθοποιοί από τη σκηνή και να πάνε στους θεατές. Αγνωστο τι θα συμβεί. Σίγουρα όμως κάτι θα γίνει βίωμα».
8. Ποιο βιβλίο σχετικά με την πολιτική θα συστήνατε ανεπιφύλακτα;
«Εχω πολλά κατά νου. Θα προτείνω όμως δύο ανθρωποκεντρικά βιβλία, τον Μονοδιάστατο άνθρωπο του Χέρμπερτ Μαρκούζε και το Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία του Εριχ Φρομ».
9. Με τι δεν έχετε συμφιλιωθεί ακόμη στη ζωή ή αργήσατε να συμφιλιωθείτε;
«Οσο και να το φιλοσοφώ, η συμφιλίωση με τον θάνατο δεν είναι εύκολη. Με αυτό που έχω έρθει πιο κοντά είναι η θλίψη. Την αγκαλιάζω και μαθαίνω να τη διαχειρίζομαι. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια έχω πιστέψει στον χρόνο και τον έχω εκτιμήσει. Τον θεωρώ παντοδύναμο».
10. Τι θα λέγατε πως απαντά καλύτερα στις υπαρξιακές μας αγωνίες; Η φιλοσοφία; Η τέχνη; Η θρησκεία; Κάτι άλλο;
«Η έκφραση και η σκέψη μέσω των τεχνών και της φιλοσοφίας. Ολα τα δημιουργήματα – βιβλία, μουσική, θέατρο, χορός, κινηματογράφος, ζωγραφική, γλυπτική – αποτυπώνουν σε μεγάλο βαθμό τις υπαρξιακές μας αγωνίες. Κι όταν συνομιλούμε με αυτά νιώθουμε οικεία και ποτέ μόνοι».
11. Ποιο πρόσωπο, ιστορικό ή από τον σύγχρονο κόσμο, θα επιλέγατε ως προνομιακό σας συνομιλητή;
«Την Ιωάννα της Λωρραίνης. Λόγω της συνωνυμίας στα σχολικά χρόνια μού κίνησε το ενδιαφέρον η ιστορία της. Επειτα εμπνεύστηκα από την ορμή, τη διαίσθηση, το ένστικτο και τις ικανότητές της. Ενα έφηβο κορίτσι από ένα χωριό κατάφερε να ενδυθεί τα «ρούχα» του συστήματος (εν προκειμένω τα ανδρικά) και να συμπαρασύρει μάζες. Θα ήθελα να μάθω αν χρησιμοποιούσε τα οράματα ως όπλο επιρροής. Ούτως ή άλλως, ήταν πανέξυπνη».
12. Θα γυρνούσατε τον χρόνο πίσω; Και για ποιον λόγο;
«Για κανέναν λόγο. Ο,τι αρνητικό ή δύσκολο υπήρξε στο παρελθόν, έγινε βίωμα και με έφερε σε ωραίες συνειδητοποιήσεις. Ακόμα και μια γλυκιά πικρία πως κάποια πράγματα πήραν παραπάνω χρόνο απ’ όσο χρειάζονταν είναι μια έξτρα χρήσιμη πληροφορία για μένα. Γνώμη μου είναι να εμπιστευόμαστε την εμπειρία μας».
13. Ποια συμβουλή ζωής θα δίνατε στον έφηβο εαυτό σας;
«Προχώρα».
14. Και ποιο ανάγνωσμα θα συστήνατε σε έναν έφηβο σήμερα;
«Οποιοδήποτε ανάγνωσμα, για να αποκτήσει κριτική σκέψη και να απομακρυνθεί από τις οθόνες. Μπορεί και να του πρότεινα βιβλία για τον κινηματογράφο, βιβλία που σχετίζονται με την εικόνα αλλά από μια άλλη δίοδο. Ισως έτσι κεντριστεί το ενδιαφέρον του για τις τέχνες εν γένει. Επίσης, ρομαντικά μυθιστορήματα που υμνούν τον έρωτα ώστε να φύγει μακριά από τη βία. Τέλος, τον Λύκο της στέπας του Ερμαν Εσσε, αγαπημένο».
15. Θα συμφωνούσατε πως όλα, τελικά, είναι πολιτική;
«Απόλυτα».
