«Μείζων δε πάντων η αγάπη»

Ο Πρωθυπουργός εξήγγειλε τον γάμο μεταξύ προσώπων ανεξαρτήτως φύλου. Η αποσύνδεση της άσκησης ενός αστικού δικαιώματος από το φύλο των συμβαλλομένων αποτελεί έκφανση της αρχής της ισότητας των φύλων. Η κοινωνία είναι ώριμη γι’ αυτό, επιβεβαιώνουν οι δημοσκοπήσεις. Αντίθετα, η πλειοψηφία στην Ελλάδα μοιάζει να μην είναι ακόμη εξοικειωμένη με την ομογονεϊκότητα, το να έχει δηλαδή ένα παιδί δύο γονείς του ίδιου φύλου. Εχει όμως σημασία αν το αποδέχεται ή όχι η πλειοψηφία; Δεν συνιστά η νομική και κοινωνική αναγνώριση αυτής της οικογένειας το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού που μεγαλώνει, για παράδειγμα, με δύο μαμάδες μέσα στο σπίτι; Σε ποια λογική ή σε ποιο συναίσθημα (μισαλλοδοξίας) μπορεί να στηρίζεται η πεποίθηση ότι το παιδί αυτό πρέπει να συνεχίζουμε να το υποβάλλουμε σε ένα σχιζοφρενικό καθεστώς, να έχει δύο γονείς στο σπίτι αλλά μόνον έναν στο σχολείο ή στο νοσοκομείο; Το επαναλαμβανόμενο επιχείρημα περί φύσης καμία αξία δεν έχει, βεβαίως, αν σκεφτεί κανείς ότι στη φυσική κατάσταση δεν ήταν καν γνωστό ποιος ήταν ο πατέρας ενός παιδιού. Πολύ περισσότερο, που, πλέον, δεν ζούμε στα δάση ως τροφοσυλλέκτες, αλλά στο πλαίσιο ενός τεχνικού και πνευματικού πολιτισμού, τον οποίο δεν αποποιούνται για να ζήσουν σε σπήλαια όσοι επικαλούνται αυτό το επιχείρημα. Σημειωτέον ότι ήδη 16 κράτη-μέλη της ΕΕ και 39 συνολικά χώρες επιτρέπουν την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια.

Δεν χρειάζεται, εξάλλου, καν να ανατρέξει κανείς σε έρευνες, που έγιναν σε άλλες χώρες, για να αποδείξει ότι καμία αρνητική επίδραση δεν έχει το φύλο των γονέων στη σωστή ανατροφή ενός παιδιού, καθώς είναι θέμα κοινής λογικής πως απαραίτητα συστατικά γι’ αυτή είναι η αγάπη και η αποδοχή, και βεβαίως βασικά υλικά αγαθά, όπως η στέγη, η τροφή, η ασφάλεια, οι υπηρεσίες υγείας και η εκπαίδευση σε ένα ειρηνικό περιβάλλον. Για την παροχή των τελευταίων πρέπει να φροντίζει (και) το κράτος, και υπό αυτή την έννοια το νέο υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας έχει πολλή δουλειά, για να στηρίξει τις ευάλωτες και φτωχές οικογένειες, τα παιδιά με ειδικές ανάγκες και με αναπηρίες, εκείνα χωρίς οικογένεια, τα προσφυγόπουλα. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η έλλειψη υλικών αγαθών και εκπαιδευτικών υπηρεσιών αντίστοιχων με τις ανάγκες και τις δεξιότητες κάθε παιδιού ξεχωριστά υποσκάπτει την προοπτική μιας ευτυχισμένης ζωής και τη δικαιοσύνη.