Γειτονεύαμε οι φιλόλογοι με τους φιλοσόφους στα λημέρια της Φιλοσοφικής του Αριστοτελείου, αλλά ο μόνος από τη φιλόσοφο γειτονιά με τον οποίο βρέθηκα συχνά πυκνά να διαβουλεύομαι πάνω στους γρίφους της ύπαρξης ήταν ο Γεράσιμος. Απλετα διαλεκτικός, σεσοφισμένα ειρωνικός και γελαστός, ποτέ συγκρουσιακός, ο Γεράσιμος Βώκος είχε το χάρισμα μιας στοχαστικής, ευφραντικής «φλυαρίας» που δίδασκε χωρίς ποτέ να γίνεται διδακτική, και ήταν γι’ αυτόν τον λόγο που η σχέση του με τους φοιτητές του δεν περιορίστηκε ποτέ στο τυπικό δούναι-λαβείν του αμφιθεάτρου.
Πάντα απρόθυμος απέναντι σε τυπικές δεσμεύσεις που θα μπορούσαν να διαταράξουν το επιλεγμένο τέμπο του βίου του, αλλά διά βίου προσηλωμένος, ελέω Αλτουσέρ, στον Σπινόζα, όταν κάποτε του είπα ότι σκοπεύω να κάνω ένα εισαγωγικό μάθημα για τον Επίκουρο, πρότεινε συνδιδασκαλία για ένα τρίωρο με ελεύθερη συζήτηση μεταξύ μας μπροστά στους φοιτητές. Χωρίς κίβδηλη μετριοφροσύνη, θυμάμαι ότι η παράσταση που έδωσε το «ντουέτο» μας απέκλινε τόσο αισθητά από τη ρουτίνα του πανεπιστημιακού μαθήματος που το ακροατήριο, λίγο αμήχανο αλλά και πολύ ενθουσιώδες, μας ζήτησε και «λαϊκές απογευματινές». Αλλά και πολλοί άλλοι είχαν για χρόνια την ευκαιρία να διαβάζουν στο κυριακάτικο «Βήμα» έναν μειλίχιο στοχαστή που ήξερε να σχολιάζει την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα χωρίς δογματικές δυσκαμψίες, υπερθετικά και φωνασκίες. Τελευταία μας γειτνίαση σε ερευνητικό και συγγραφικό πρόγραμμα για την Αρχαιογνωσία στη Μέση Εκπαίδευση. Τότε, στο Παγκράτι, στις τακτικές συναντήσεις της ομάδας, του Δημήτρη Μαρωνίτη χοροστατούντος, γύρω από το τραπέζι κάθονταν ο Τάσος Χρηστίδης, ο Φάνης Κακριδής και ο Γεράσιμος Βώκος – φίλων ποθεινών εσμός, ος κατά χθονός απώχετο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
